Cala Llebeig.
Terwijl ik dit schrijf gutst de regen van de daken, wat een verschil met de eerste zaterdag van de maand februari 2023: een strak blauwe lucht, aangename temperatuur en weinig wind. Perfecto!
Dit keer ontmoetten wij elkaar bij PP y JJ en bij de gebruikelijke (her)kennismaking bleek de stemming al opperbest. Herder Harm had zijn 25 schaapjes weer bij elkaar. Al spoedig begon de grootste klim: de Cumbre! Maar omdat de echte wandelaar asfalt zoveel mogelijk mijdt, deden we dit nog met de auto. En kennelijk waren wij niet de enigen die hier wel eens met de koets/coche kwamen want het viel mij op dat de hele linker weghelft met parkeerplaatsen was ingericht. Je moet er niet aan denken wat zich hier’s zomers afspeelt.
Bij het begin van de wandeling stond het menu al aangegeven: een bord met veel informatie over wat ons te wachten stond. Via een fraaie trap kwamen we al spoedig op een grote vlakte, met een prachtig uitzicht: de rotsachtige kust en de blauwe zee en aan de einder een eiland. Achtereenvolgens: de Costa Blanca, de Mar Mediterraneo en Ibiza. Als ik niet beter wist zou ik me aan de Costa Brava wanen en die Middelzee? Het middelpunt van de aarde? Ibiza? nee toch, Evissa!
Omdat er verder op zee niets te zien was (fraai maar saai) en de Costa Concordia ook niet meer langs kon komen, gingen wij nu echt op pad. Daarin was duidelijk minder geïnvesteerd want nog door de Moren aangelegd, die daar ook nog hun behuizingen hadden. Zoals altijd hadden de Spanjaarden voor hun Moorse vrienden de beste plekken gereserveerd: Prachtige grotwoningen, front row, met 180 graden zeezicht….en geef even een seintje als er piraten komen, voor wat hoort wat.
Ons pad leidde naar een kleine baai gebruikt als ankerplaats voor piraten, zeerovers en smokkelaars, het beruchte Cala Llebeig. Onderweg diverse Cova’s of Cava’s die na het vertrek van de Moren ook nog door heremieten werden bewoond. Maar die vonden het veel te druk worden met al die wandelaars en zijn andere huisjes gaan zoeken: nu bekend als heremietkreeften. Want druk was het wel langs ons pad: je moest echt alle Spaanse registers open trekken: Ola of Hoola (het pad was soms vrij smal met aan 1 kant een steile rotswand en aan de andere kant zo’n 100m lager de M. zee. Na Hoola paste een “de nada” totdat een forse Spanjool de weg versperde en nada nada, “1 euro” eiste. Nu toonde onze groep echter haar karakter: terwijl de mannen dreigend toekeken overtuigden 2 charmante dames precies op de goede toon de man ervan een stap opzij te doen. Gelukkig bleek deze persoon geen LGBTQ.
Na ongeveer een uur bereikten wij een punt waar de Cala duidelijk zichtbaar nog zo’n 80m onder ons lag. Nu nam Harm de leiding vast in handen: “vrijwilligers voor, onder leiding van Irene, terwijl ik met de rest de terugtocht dek”. Een 10-tal onzer, de moedigsten der moedigen waagden zich aan de afdaling, die na een rotspassage van de 2e graad, hoofdzakelijk bestond uit geërodeerde kalkzandsteen zodat de voetrem flink aangezet moest worden. Heelhuids bereikten wij de Cala alwaar wij een aantal onschuldige vissers aantroffen en enkele (ook weer) hermetisch gesloten huisjes. Ik las dat de torenwachter uit Moraira hier vroeger iedere ochtend naar toe liep om te kijken of het er wel pluis was. Hij kon n.l. vanuit zijn toren de baai niet zien.
Tegenwoordig, zou Cala Llebeig wel eens doel van bootvluchtelingen kunnen worden, dacht ik, de piraten kwamen immers ook uit Noord Afrika. De terugweg voerde ons langs hetzelfde pad weer naar de auto. Een mooie wandeling met weinig hoogteverschil, maar wel voor “Schwindelfreien”.
Na afloop begaven wij ons naar restaurant Beniasia in Benitaxell een aziatisch (geen Chinees!) restaurant dat er van buiten wat “bieder” uitziet maar over een verrassend lichte serre en terras bleek te beschikken. Hier had Harm voor ons verdiende loon gezorgd met een uitstekend menu “Huang” en wat je maar drinken wilde, voor 25 euro. Kom daar maar eens om in het goede Vaderland…
Een geslaagde dag die zeker ook door de leuke gesprekken onderweg en na afloop heel veel positieve energie gaf.
Met dank aan Harm en Irene!
“Chat GPT”
