Aangezien de kopij eind november alweer ingeleverd moet worden, schrijf ik deze tekst terwijl het nu nog steeds meer dan 20 graden is… overdag dan, want ´s avonds is dat andere koek. Tot nu toe kunnen we nog elke morgen buiten op het terras in de zon ontbijten. Nee niet om 10 uur, maar al om 8 uur. Wij zijn nu eenmaal vroege vogels.
In de vorige penseelstreek vertelde ik jullie al een en ander over mijn vakantie met drie vriendinnen in Javea in 1978. Overdag tennisten we elke morgen en daarna genoten we meestal van het strandje la Granadella, hetzij languit luierend in de zon, hetzij binnen met de bridgekaarten en een cortadito met een ponche caballero erbij. De oude Guillermo hield ons meestal gezelschap met zijn grapjes.
’s Avonds kookten we nooit, want dat deden we het hele jaar thuis al voor man en kinderen. Eén van onze eerste avonden kwamen we terecht bij Pepe. Een echt Spaans restaurant dat Pepe samen met zijn echtgenote runde. Hij kookte en zij bediende, maar als hij klaar was met de keuken dan pakte hij zijn gitaar en trakteerde hij ons op heerlijke Spaanse gitaarmuziek en zong erbij als een volleerde operazanger. Maar wat mij nog het meeste is bijgebleven, waren de kooltjes. Aangezien het restaurant alleen met een open haard verwarmd werd, schoof hij een soort metalen blik vol gloeiende kooltjes onder het ruimvallende tafelkleed zodat de señoras geen koude voeten zouden krijgen…we hingen aan zijn lippen… Helaas hebben we het restaurant later, na 2008, nooit meer teruggevonden.
Een andere avond gebeurde er iets heel vervelends, we werden namelijk na ons diner achtervolgd door een paar mannen in een auto en aangezien ons huis donker en afgelegen op de Cabo Ambolo lag en er nergens bewoners waren, knepen we hem als een oude dief. Geen nood, de eigenaar van een restaurant op onze route vlakbij Ambolo was een Nederlander en hij wilde ons wel helpen in de vorm van begeleiding door 2 stoere Guardia Civil. Onze achtervolgers kwamen inderdaad achter ons aan de bar binnen. Na een klein half uurtje wachten kregen we het sein veilig en gebaarde de uitbater dat we konden vertrekken met de Guardia´s in ons kielzog. Ze waren beiden straalbezopen en de jongste kwam met een dronken big smile op de treeplank staan met zijn hoofd het raam in, al Spaanse woorden lallend, stomdronken van de brandy. Zodra hij zijn kop buitenboord had en van de treeplank was gestrompeld zijn we weggescheurd. We waren nog nooit zo snel vertrokken en met gedoofde koplampen naar huis gereden… doodstil de trappen op en het huis is. En uiteraard geen licht aan tot we heel zeker wisten dat niemand ons gevolgd was.
Enfin dat kon in 1978 nog allemaal. Over een paar weken is het alweer 2024… 46 jaar later!! Toen had ik nooit kunnen denken dat we hier ooit zouden gaan wonen en dat we elke dag weer mogen en kunnen genieten van de zon in dit kleine paradijs. Ik wens iedereen dan ook weer met deze in Spaanse passie doordrenkte penseelstreek hele mooie en liefdevolle feestdagen toe en vooral weer een warm en gezond 2024.
Ietje Speets
