Spanje is een groot land en dat merk je eens te meer als je een paar plaatsen wilt bezoeken die misschien niet echt heel ver uit elkaar liggen maar nog altijd ver genoeg om er flink wat landschap tussen aan te treffen. Het mooie hiervan is dat je daarin soms onverwacht verrassende plekken of plaatsen ontdekt die mogelijk niet tot de top attracties behoren maar intussen op de een of andere manier toch bijzonder zijn: de “kleine pareltjes” noem ik die. Eén zo’n plek is ongetwijfeld Montefrío. Het zat niet in ons reisschema maar door de suggestieve beschrijving die we ergens tegenkwamen besloten we er voor om te rijden. Dit wilden we zien.

Montefrío ligt globaal tussen Loja en Jaén. Het gebied waar we doorheen kwamen is hier en daar nogal bergachtig met op onverwachte momenten grote, vrijstaande rotsformaties. Die lijken wel willekeurig tussen de “gewone” bergen van dit landschap uitgestrooid te zijn. Echt héle grote rotsformaties dus die je ook kleine bergen zou kunnen noemen. Sommige van de toppen van deze rotsformaties werden ooit bebouwd. Meestal met fortificaties. Een heuse uitdaging, maar ook: hoe moeilijker de toegang hoe makkelijker de verdediging.

Niet aldus daar waar nu Montefrío ligt, intussen een plaats van enige omvang. Hier kwam op de top een kerk te staan met daaronder huizen die allemaal -nu in elk geval- mooi wit geschilderd zijn. Na de zoveelste bocht in de kronkelweg er naartoe word je onverwacht overrompeld door een blik op dit spectaculaire aanzicht. Echt indrukwekkend. Eén van de tien mooiste ter wereld, zo verklaarde het tijdschrift National Geographic boud. In 2015. Die uitspraak trok de aandacht en bracht veel bezoekers, nieuwsgierigen die dit fraais ook zelf wilden aanschouwen. Het inspireerde de Ayuntamiento van Montefrío zelfs tot het plaatsen van een even ludieke als toepasselijke National Geographic “fotolijst”. Die dwingt je haast om toch niet de enige te zijn die hier géén fotootje nam van Montefrío,

Wordt vervolgd met nog enkele kleine “pareltjes”.

Coral Dekkers – Hulshoff Pol