Ruim 50 km west van Granada ligt een plaatsje genaamd Loja. Het ligt vlak ten noorden van de grote snelweg, een van de vele plaatsen die je passeert op een lange rit naar het westen. Je ziet ze en vergeet ze weer. Het had bij mij zeker geen spoor van herinnering na gelaten noch hadden we er ooit iemand over gehoord. Toevallig hier een overnachting geboekt. Bij aankomst zag Loja er in de namiddagzon meteen al verrassend leuk uit. Belofte voor de volgende dag.

Het plaatsje heeft een lange geschiedenis. Het moet meer dan twee duizend jaar oud zijn gezien de verwijzing ernaar door Plinius de Oudere aan het begin van onze jaartelling. Liggende in Andalucía is het door de moren bezet geweest. De naam werd toen geschreven als Loxa. Na de reconquista werd het Loja. Dit deed me denken aan de namen hier waar steeds de Castiliaanse naam met een “j” wordt geschreven en de plaatselijke met een “x”. (Jalón / Xalo of Jávea / Xabia) Ik heb dat zelf altijd met het Valenciaans in verband gebracht maar misschien heeft het meer te maken met de tijd dat de moren hier zaten.

Aan de zuidkant is Loja tegen de bergen opgebouwd. Aan de noordkant ligt het in een dal waar de rivier de Genil stroomt en diverse andere watertjes die uitstromen in de Genil. Daardoor is het een waterrijke stad met veel fonteinen waar je regelmatig mensen even een slok van ziet nemen. De beroemdste fontein is die met de 25 uitlaten (cañas)naast elkaar. Het verhaal gaat dat als een jonge vrouw achter elkaar uit elke caña een slokje neemt zij datzelfde jaar nog haar toekomstige man zal ontmoeten !

Midden in het oude gedeelte ligt een fikse rots met daar bovenop, ja natuurlijk, een oud fort met in het herstelde gedeelte een museum. In de straten daar in de buurt was het plaveisel zeer vrolijk door het creatief gebruik van “pebble mozaïek”.

Wat ons al wandelend door de straten opviel was dat okergeel een veel gebruikte kleur is. En ook dat nogal wat huizen buiten hun voordeur een gordijn hebben hangen. Allemaal van goede kwaliteit, met mooie designs en behoorlijk nieuw. Waarom dat? Tegen inkijk misschien als ‘s zomers tegen de warmte de deuren tegen elkaar open staan? Ik nam een foto van een ervan en zag dat een paar kerels iets verderop daar lacherig op reageerden. Ben meteen op hen af gestapt en vroeg ze waarom die gordijnen eigenlijk buiten de voordeuren hingen. Na wat onderling overleg kwam het echt verhelderende antwoord: “omdat ze altijd buiten de voordeuren hangen” ! Zag jammer genoeg geen vrouw in de buurt om het aan te vragen.

Iets buiten het dorp was nog een kleine kloof met een mooie waterval.

Coral Dekkers – Hulshoff Pol