Nou het is wel even wennen hoor om voor de kerstdagen al “2024” te schrijven. Hoe ouder we worden hoe sneller de jaren in ons gevoel gaan. Ik denk dat we dat allemaal wel merken.

Ik herinner me nog mijn eerste artistieke werkstukje als de dag van gisteren. Mijn ouders hadden het ingelijst en mede daardoor is het heel lang bewaard gebleven. Het was een kleurplaat van ongeveer 25 bij 20cm van een vriendelijk kijkende koe met blauwe ogen. Wat was ik blij met dat echte “schilderij” dat ik zelf gekleurd had. Ik denk dat ik ongeveer 3 of 4 jaar oud was en waarschijnlijk had mijn moeder het zelf het ingelijst. Een plaatje karton als achterkant en een glasplaatje als voorzijde en rondom afgewerkt met groene tape in de kleur van het gras. Enkele jaren geleden kwam ik het weer tegen met een gebroken glasplaatje en aangezien je nu eenmaal niet alles kunt bewaren.. weg er mee.

Wij, drie zusjes waarvan ik de middelste was, werden door mijn moeder dikwijls aan het knutselen gezet. Zo had je in die tijd kartonnen poppetjes die je met een prikpen uitdrukte en waar bijpassende papieren kleertjes bij hoorden die kleine papieren flapjes hadden zodat je de kleertjes om het popje kon vastknijpen en aankleden. We ontwierpen uiteraard onze eigen “kledinglijn” en later ook onze eigen popjes. Er werd ook dikwijls druk gekleid, maar deze creaties leefden nooit lang aangezien we ze niet konden bakken. Overigens was het altijd passen en meten aan de eettafel aangezien mijn moeder de ene keer een traploper aan het knopen was en een andere keer een gangloper etc. Een gigantische rol op de tafel die vaak moest blijven liggen omdat hij te zwaar was om elke keer weg te leggen dus het knutselen en eten moest echt op de randen van de tafel gedaan worden.

Ook met het eten werd overigens ijverig geknutseld. Mijn kleine zusje lustte echt niks dus overal moest appelmoes door en als stimulans maakten we in onze stamppot slootjes en putten die dan weer met jus gevuld werden. Puttenkool zoals we dat noemden was dan ook zeer regelmatig de dis bij ons thuis, maar al spelend gingen de bordjes wel altijd leeg.

Toen we wat groter werden maakten we onze eigen poppenkleertjes van onze oude jurkjes. Een paar keer per jaar kwam naaister Bep bij ons thuis en als ik nu nog aan Bep denk, denk ik altijd aan bijen. Vermoedelijk is dat omdat ze vaak kleding droeg in een geel en bruin ruitje wat ik prachtig vond. Ze maakte dan van de oude kleren van mijn moeder weer nieuwe voor ons, maar met Pasen en Kerstmis werd er nieuwe stof gekocht. Met Pasen voor jurkjes in onze favoriete kleuren en met Kerst werd dat meestal rood met bijvoorbeeld witte stipjes en kanten kraagjes.

Ach zo hebben we allemaal onze eigen herinneringen, leuke, vervelende, gelukkige en verdrietige. Dat blijft je hele leven lang zo en maar goed ook, want zolang we al die momenten en vooral de gelukkige momenten maar in onze gedachten kunnen terughalen, werken onze hersenen nog top.

We gaan er dit jaar ook weer een mooi en fijn jaar van maken en maken zo weer nieuwe herinneringen en voor ons vooral schilderachtige. Onze nieuwe expositie heeft een “vrij” onderwerp dit keer, dus u kunt van alles verwachten in de entree van ons clubhuis.

Het is al aan de late kant natuurlijk, maar met deze penseelstreek wil ik iedereen toch nog even een prachtig 2024 toewensen!

Ietje Speets