Het zal bij u wel net zo gaan als bij mij. Ik zit, loop of fiets rustig en dan komt ineens een mal geval uit het verleden bij me op. Sommige komen zelfs regelmatig terug.

Midden januari was het, hartje winter en koud. Bij thuiskomst ‘s avonds wilden we weer snel de warmte in. Niet dus want de voordeur ging niet open.

Als gast bij iemand eten voelde in Kenya, tenzij je iemand goed kende, soms tamelijk ongemakkelijk.

Het was ons eindexamenjaar. Samen met een vijftal vriendinnen bleef ik tussen de middag over omdat we te ver weg woonden.

We waren op onze Grote Reis in 1978 eind april effectief Afghanistan uitgewerkt en bivakkeerden daarna vlak over de grens in Iran in de stad Mashhad.

Het is 1978 en we maken na ons verblijf in Kenya met het gezin (drie jonge kinderen) een afsluitende reis van vier maanden door Azië: Pakistan, Afghanistan, Iran, Turkije.

Het was hoogzomer. Na een heerlijke dag met zon en veel zwembad maakte ik, nu gehuld in een topje en lange wikkelrok, met Baflo daar een relaxte late namiddagwandeling.

We waren verhuisd en ik wilde in deze nieuwe woonplaats ook weer gaan paardrijden. Uiteraard was de manege nieuw voor mij en kende ik daar nog niemand.

Op die uitgestrekte vlakte met ook nauwelijks struiken liep in de verte een eenzame vrouw met een takkenbos op haar hoofd.