Als je zelf in de Calle Higuera (Vanuit het Spaans vertaald is dit, zoals u weet, Vijgenboomstraat) woont, dan lijkt het me vanzelfsprekend om over deze speciale historische boom, hier aan de Costa Blanca een artikel te wijden. De Ficus carica behoort tot de moerbeifamilie (Moraceae). Er zijn zo’n 500 à 600 rassen. Oorspronkelijk stamt de boom ui Zuidwest Azië. Waarschijnlijk hebben de Romeinen de Vijgenboom naar Spanje gebracht. Nu komt de vijg voor in het hele Middellandse Zeegebied.

Eigenlijk is de vijgenboom door de religies altijd omstreden geweest. De Christenen noemden de vrucht een Christusvijg en de stekelige vrucht van de vijgcactus werd door hen, hier in Spanje, een Morenvijg genoemd. De Islamieten daarentegen hebben de vrucht van de vijgcactus juist altijd een Christusvijg genoemd en zij bestempelden dus de vijg van de Ficus carica als een heerlijke Moorse vijg. Als we wat verder in de tijd terug gaan naar de Bijbelse tijden, dan werden zowel de boom als de vrucht met de zonde in verband gebracht. Zo wordt bijvoorbeeld de vrucht (higo) in de Spaanse volksmond gehanteerd voor het vrouwelijke geslachtsdeel. En wat te denken aan het feit, dat we vroeger op school te horen kregen dat Adam en Eva hun naaktheid met vijgenbladeren bedekten. En was het niet zo, dat Judas zich in een vijgenboom heeft opgehangen. Dus we kunnen wel stellen, dat we het hier over een speciale markante boom hebben.

De boom heeft een korte stam, maar kan ook meer wat struikachtig zijn. De boom verliest in de herfst haar blad. Zo in maart beginnen de bladeren van de boom zich uit te botten. Dit is een fraai gezicht, mede door de grote bladeren, die drie of vijflobbig getand zijn en vooral ook door het mooie frisse groen. De kleine bloemen die zich al snel, na het uitlopen van het blad vertonen, staan op een als het ware vlezige ondergrond, waaruit de vijg ontstaat. Alle plantendelen bevatten wit melksap. Aanvankelijk zit dit ook in de nog rauwe vrucht, totdat deze rijp is. Afhankelijk van de variëteit kan de kleur geelachtig of purperrood. De vijgenboom stelt niet veel eisen aan de grond. Daar we hier praten over een boom die behoorlijk kan uitgroeien, betekent dat deze boom niet in iedere mediterrane tuin geplant kan worden. Echter, als u een beetje ruimte heeft, is het zonder meer een meerwaarde in uw tuin om hem wel toe te passen. Zoals eerder genoemd verliest de boom zijn blad en geeft wat rommel in het najaar. Maar een vijgenboom zonder blad is fraai, door het mooi gespreid takkenstelsel. Indien u een niet al te grote tuin bezit, dan kunt u de boom ook in een kuip plaatsen, waardoor hij minder groot zal uitgroeien. Ook zult u dan bijna geen vruchten krijgen.

Over vruchten gesproken, een vijg is zonder meer zalig om te eten, het liefst zo van de boom. Ik zelf vind de purperrode vijg het lekkerst. Ook heerlijk is een gerecht met vijgen en rode port aan te bevelen of in combinatie met bepaalde soorten Franse kaas etc. Ongetwijfeld kent u ook de gedroogde vijgen of het hier in Spanje gemaakte vijgenbrood. Echter om de vruchten te kunnen eten moeten we weer wachten tot augustus – september. Maar laten we eerst genieten van het mooie groene en decoratieve blad dat de lente ons nu aanbiedt.