Hartstocht in Granada
Even ziet het er naar uit, dat de reis naar Granada van 12 t/m 15 december jl. niet doorgaat, vanwege een nét iets te klein aantal deelnemers. Maar op de valreep lukt het alsnog – met een groep van liefst 29 cultuur-adepten.
Gevolg van de aanvankelijke hapering is wel, dat we naar een ander hotel moeten uitwijken: Vincci Albayzín. En laat dat nou juist een meevaller zijn! Nóg mooier en nóg centraler gelegen, aan een in uitbundige kerstsfeer versierde, brede boulevard. En als klap op de vuurpijl een ontbijt, zó riant, dat je je er bijna voor zou schamen. Zeker nadat ik in het straatje schuin tegenover ons hotel ineens een voedselbank ontdek, waar mensen in schuifelende rijen stil staan te wachten op een portie eten. Allemaal in donkere schutkleuren.
Gelukkig wil Spanje in principe geen voedsel verspillen, dus heimelijk hoop ik, dat een deel van ons overvloedige hotelontbijt rechtstreeks bij hén terecht zal komen. En dat wij daar dus zelfs een beetje aan meebetalen… Maar vámonos: wij komen om te genieten: “Granada, tierra soñada por mí”!
Het weer valt aanvankelijk reuze mee – zeker als je het afzet tegen de bar en boze voorspellingen. En wat een overweldigend mooie stad… Niet alleen qua cultuur-historische cadeautjes, maar ook qua sfeer en gezelligheid. Dat is vermoedelijk mede te danken aan het grote aantal (ook buitenlandse) studenten, wat de prijzen in de meeste buurten betaalbaar houdt.
Alternatieve route
Niet iedereen gaat naar het Alhambra. Sommigen, onder wie mijn reisgenote Marijke en ik, hebben dat al eens eerder bezocht, en Granada heeft nog veel méér te bieden waar het kathedralen, kerken en musea betreft. Wij pakken het toeristentreintje, dat langs alle bezienswaardigheden rijdt, en waar je met een dagticket bij elke halte naar keuze kunt in- en uitstappen.
Geen toeval dus, dat we her en der ‘vrienden en bekenden’ tegenkomen. Granada telt weliswaar zo’n half miljoen officiële inwoners, maar het centrum is compact, en daarmee ‘knus’.
Marijke en ik belanden uiteindelijk op de Plaza de San Nicolás, een plek waar je kunt genieten van een weids uitzicht over heel Granada, inclusief het Alhambra. En bofkonten dat we zijn: daar zitten, letterlijk op de rand van het panorama, twee gitanos hartstochtelijk te zingen en gitaar te spelen. Zó ruig en zó ritmisch, dat ik voor het eerst sinds 20 jaar acuut verliefd word. Op die jongens? Welnee, op het leven, op de passie die mij raakt, recht in het hart. “Olé! Olé!” roept dit oude wijffie – schijt aan wat een ander er wellicht van denkt. En het filmpje dat ik van ze gemaakt heb, draai ik ’s avonds voor het slapen gaan nog steeds even stiekem af.
Druip-effect
Daags voor vertrek gaat een deel van onze groep richting Nerja, voor een bezoek aan de druipgrotten aldaar. Vooraf zijn we gewaarschuwd dat het er flink koud kan zijn, dus iedereen heeft zich goed ingepakt. Blijkt het binnen ruim 20 graden te zijn! Zodat niet alleen de grotten, maar ook wijzelf al snel druipen van het zweet. Gelukkig hoeven we voor dit sauna-effect niet extra te betalen.
Eigenlijk zouden we ook nog naar het ‘Balcón de Europa’ in Nerja gaan, voor het uitzicht op zee. Maar inmiddels heeft de regen dan toch toegeslagen: het hóóst! Nog nooit heb ik een groep mensen zó eensgezind zien besluiten: niks Balconia, snel terug naar Granada!
Die laatste avond blijft vrijwel iedereen in het hotel, want ook in Granada bliksemt, hoost en dondert het. Zo ontdekken we nog net op tijd dat ze in de bar héérlijke tapas serveren; bij elk drankje één. In die volgorde, dus u begrijpt: het is nog lang gezellig gebleven….
Emma Veenstra
