Het was een drukte van belang op het parkeerterrein in Teulada. De auto’s pasten er nauwelijks op, zoveel animo was er voor deze wandeling. 37 mensen hadden zich aangemeld.
Gelukkig kon er goed gecarpoold worden en kwamen we op tijd bij de Ermita van San Vincente Ferrer. Irene stond op de kansel en vertelde ons het een en ander over de geschiedenis van deze Ermita en over de geschiedenis van de streek. Daarna werd de groep in tweeën gesplitst en vertrok er een ploeg met Sarin en Harm. Even later een groep onder leiding van Irene.
Deze CWEK wandeling mag beslist geschaard worden onder een pittige wandeling. Een aantal van de wandelaars loopt ook met de Bergstappers mee en betitelden deze CWEK als een CWEK plus of misschien wel als Bergstappers light. Een schouderklopje voor mijzelf als ongeoefende wandelaar.
De verschillende laagjes kleding verdwenen langzamerhand in tassen of werden om heupen heen gevouwen want het werd behoorlijk warm. Achter en voor mij hoorde ik regelmatig wat gehijg als we op een ietwat uitdagender stukje liepen. Het was, zoals Irene al in haar mailtje had aangegeven, beslist de moeite waard om een stok bij je te hebben. Een enkeling gebruikte zelfs een langs het pad gevonden tak als steun.
Je moest soms goed opletten waar je je voeten neerzette maar gelukkig hield iedereen elkaar in de gaten en wachtte iedereen op elkaar zodat er geen achterblijvers waren. De schitterende vergezichten en zelfs hier en daar al een amandelboom in de bloesem, dat was waar we ‘t voor deden. Na een kleine 2 uur en ca. 10.000 stappen later stond iedereen bezweet maar voldaan weer bij de geparkeerde auto’s.
Vervolgens werd er teruggereden naar Teulada, waar we bij een nieuw restaurantje La Cantina verwacht werden voor de lunch. Een enorme tafel stond gedekt en al vrij snel kwamen water en bier op tafel. Het eten was eenvoudig maar zonder uitzondering goed te noemen. Ik zag enorme salades, lekkere soep en sardientjes voorbijkomen. Ook de hoofdgerechten en toetjes smaakten goed.
Op het terrasje voor het restaurant werd nog een afzakkertje genomen voor wie dat wilde en daarna vertrok iedereen langzaam weer richting huis.
Ik vond het een heel geslaagde dag waarbij ik weer nieuwe mensen heb leren kennen. Alles was top georganiseerd, mijn complimenten!
Ingrid
Om klokslag 10.00 uur waren we bij wat voorheen de ‘vrouwengevangenis’ genoemd werd, als een van de laatsten. De groep was veel groter dan ik had verwacht. Wel zo’n 40 mensen i.p.v. 20. Irene voerde het woord om alles in goede banen te leiden. De groep werd in tweeën opgesplitst. Wij kwamen bij de groep van Sarin en Harm, de andere groep was onder leiding van Irene. In een plechtige rij automobielen reden we naar de plek waar de wandeling zou beginnen. Ergens in de buurt van Pedramala werden de auto’s aan de kant geschoven en daar begon de wandeling.
We bezochten aan het begin een Ermita. Irene ging er eerst op de preekstoel staan, maar na enkele foto’s ging ze toch terug naar het altaar, zodat ik aanvankelijk dacht dat ze de mis zou gaan lezen; maar het bleef bij een daartoe behorend ingrediënt: de preek. Ze vertelde ons een heel verhaal dat, jammer genoeg, niet helemaal bij mij is blijven hangen. In het gebied rond Teulada waren er veel landarbeiders woonachtig. Om te zorgen dat ze niet steeds naar de stad moesten om de kerk te bezoeken, vond men, in navolging van ‘Mozes en de berg’, een oplossing in het bouwen van kleine gebedshuisjes, 6 in totaal, rondom de stad. Wij bevonden ons in een zo’n Ermita en het ligt in de bedoeling in de toekomst nog andere te bezoeken. Onze Ermita was toegewijd aan de heilige San Vicente Ferrer, patroonheilige van Teulada. Dit was een predikend rondreizende, zeer vooraanstaande, Dominicaan, afkomstig uit Valencia, aan wie vele wonderen vóór zijn heiligverklaring toegeschreven worden.
De wandeling begon over de weg, maar weldra sloegen we rechtsaf de natuur in en dat zou zo blijven tot zo ongeveer aan het eind. Het ging over paden die omlaag liepen, wat ik niet zo plezierig vond, want ik kon aan mijn water aanvoelen dat we verderop weer omhoog zouden moeten. Bovendien waren er plaatsten waar het pad bedekt was met stenen of steentjes, zodat mensen moesten uitkijken niet uit te glijden. Het pad maakte een ronde. De tweede helft van de wandeling was een klimgebeuren, tegengesteld aan het eerste deel en dat zorgde ervoor dat het een stuk zwaarder werd. We maakten dan ook dankbaar gebruik van de stops die onderweg werden gehouden. Natuurlijk waren er de nodige fraaie vergezichten waar we van genoten.
Aan het eind van de wandeling, toen we opgelucht bij onze bolides waren teruggekeerd, vroeg Irene aan de deelnemers hoe we de tocht ervaren hadden: licht, zwaar, te zwaar. Tijdens de wandeling had ik al geuit tegen medewandelaars dat ik vroeger KKK’s meegelopen had die veel makkelijker waren; vooral vlak. Ik vond eigenlijk dat deze tocht meer overeenkwam met een klassieke Harmiaanse bergstappersonderneming. Bijgevolg gaf ik tegen Irene als mijn mening dat de wandeling niet als zwaar te betitelen viel, maar wel te zwaar om hem als CWEK te benoemen. Op dit punt waren de meningen overigens nogal verdeeld.
Na afloop reden we naar Restaurante La Cantina in Teulada, waar we aanschoven aan een lange rood gedekte tafel. Het was natuurlijk heel gezellig, mede omdat het begon met een glas bier uit een grote kan, die bedoeld was de tijdens de wandeling opgelopen dorst om te zetten joligheid. Voor hen die niet zo biertig waren, was er water. Er was keuze uit diverse gerechten, voor-, hoofd- en na-. Plastic minibakjes met olijfolie waren beschikbaar en toen we erom vroegen kregen we ook peper, ondanks het feit dat de rekening voor alles dat we genoten bepaald niet gepeperd was: € 20,00 incl. fooi. Rode en witte wijn waren dik in orde (Rioja en Verdejo uit Rueda), maar niet overvloedig. Het hoofdgerecht was voor ons zalm. Er waren ook varkenswangetjes, kip en nog wat. Een dessertje na.
Bij ons onder de tafel lag een heel lieve hond die ons de nodige warmte en staartventilatie bij de benen gaf.
Een geslaagde en veel voldoening gevende wandeling en een levendige lunch lagen achter ons.
Jan
