Langzaam zakt de zomerzon,
mijn schaduw wordt alsmaar langer.
De dag nadert gedwee zijn einde
en duisternis maakt sommige wezens banger.

De volle maan neemt glanzend over
en tekent scherp de silhouetten
van een stil en slapend landschap
volgens de natuurlijke wetten.

‘s Morgens, na een weldoende rust,
zal de zon ons wakker roepen.
Bloemenkelkjes plooien zachtjes open,
de bijtjes kunnen nectar snoepen.

Zo draait de aardbol iedere dag
en laat zich niet bevelen,
maar toont zijn schoonheid rondom ons
die hij met iedereen wil delen.

Aloïs Luyckx