Dreigende pestepidemie
Het was 1994 en we zouden voor het eerst naar India, naar New Delhi. Maar wat gebeurt er, in Mumbai breekt de pest uit. Grote consternatie, de pest, dát bedenk je niet. Er worden monsters genomen en door de WHO wordt officieel vastgesteld dat het hier inderdaad om de originele bacterie pasteurella pestis gaat. Maar… toch gedraagt hij zich niet als verwacht. Hij verspreidt zich namelijk aanmerkelijk trager, eigenlijk héél traag. Dat is een verrassing. Mogelijk doordat er nu een afdoend antibioticum tegen bestaat, doxycycline, een buitengewoon voordeel natuurlijk ten opzichte van de tijd van de pestepidemieën uit de middeleeuwen. Kortom er kwam voor India geen negatief reisadvies vanuit Den Haag en ik kon met een recept voor een flinke hoeveelheid van dat antibioticum naar de apotheek.
Toen ik het spul op kwam halen vroeg de assistente me heel vriendelijk of ik nog héél even wilde wachten omdat de apotheker mij graag zelf wilde spreken. Ja, prima. Vervolgens zie ik de man statig afdalen langs de wenteltrap die van zijn kamer boven, symbolisch gezien in hogere regionen, leidde naar ons, aardse wezens, op de begane grond van de apotheek.
“Mevrouw, ik weet dat ik het niet vragen mag maar toch, zoudt U me het plezier willen doen mij te zeggen waar u deze hoeveelheid doxycycline voor nodig hebt?”
“Ja hoor, voor de pest”.
Toen had je zijn gezicht moeten zien! Situatie uitgelegd waarop hij mij nog fijntjes waarschuwde dat als je, dit spul gebruikende, in de felle zon loopt je een grijze huid krijgt doordat dan een bepaalde stof daarin neerslaat. Altijd handig om te weten als je naar een zonnig land als India gaat! Voor de zekerheid nog snel een zonnecrème met de hoogst verkrijgbare beschermingsfactor gekocht, dat was toen 60.
We wisten dat de pest begint met niezen en daarna hoesten, duidelijke tekens en de bron van onze in Europa diepgewortelde gewoonte om elkaar “gezondheid” toe te wensen als je niest. In Azië kennen ze dat niet. Voldoende uitgerust op reis dus, we hadden het geneesmiddel bij ons, wat kon er nog mis gaan? Niets zoals bleek. Had trouwens niks te maken met die voorbereiding, maar lag aan het feit dat op wonderbaarlijke wijze de pest al heel snel dood liep en zich niet verder verspreidde. Zo zelfs dat men eraan ging twijfelen of het wel de pest was geweest, maar ja, de WHO had het wel vastgesteld. Raadsel nooit echt opgelost.
Toch was “men” er in New Delhi helemaal niet gerust op en heel veel mensen liepen uit voorzorg met een mondkapje op. Voor ons toen (1994) een heel aparte aanblik. Verder liepen overal op straat en tussen de auto’s die voor de verkeerslichten wachtten, verkopers om nog meer van die dingen te slijten. Slimme nering. De regering echter wilde de bevolking duidelijk maken dat er heus niets meer aan de hand was en dat die mondkapjes moesten verdwijnen. Die gaven het verkeerde signaal af. Maar hoe overtuig je als regering even zo’n slordige tien of veel meer miljoen mensen?
Dat besteedden ze uit! Ze lieten een super populaire Bollywood-ster op tv zeggen dat een mondkapje dragen wel het meest suffe, het meet niet-coole was wat je kon doen: daar wilde je écht niet mee gezien worden! Gevolg: binnen één uur waren de meeste mondkapjes al uit het straatbeeld verdwenen en na één dag waren ze compleet weg. Opgelost, even eenvoudig als effectief! Verzin het maar!
Wordt vervolgd.
Coral DHP
