“De Spaanse zomer“ is dit keer het onderwerp van onze expositie deze maand. Een zomer die van het begin tot het einde van de zomertijd duurde… warm, druk, maar heerlijk.

Wij gingen voor het eerst in 1973 met de kinderen naar de Costa, bloody hot en alleen maar zon, zee, strand en slenteren langs het water, zo werd onze liefde voor Spanje geboren.

Later, in 1978, ging ik voor de eerste keer met vier vriendinnen, zonder mannen en kids, een weekje naar het huis van een van hen vlakbij de Cabo de la Nao in Javea. Ik was 32 en de andere drie een paar jaar ouder. Het was november en we kwamen ´s avonds pas in Alicante aan en een van de echtgenoten had dan ook een taxi en een hotel voor ons geboekt in de stad, want de meisjes mochten de eerste avond niet alleen in het donker naar Jávea rijden en terecht, want we hadden geen van allen enige ervaring en het was stikdonker!

Toen we de volgende morgen uit Hotel Maya wilden vertrekken met de huurauto ging het al fout. Vier Gooische meiden, alle vier gewapend met een joekel van een Samsonite, want de tennisrackets moesten ook mee en ook nog vier bijpassende beautycases, plus nog de nodige handbagage en dat alles paste natuurlijk niet in het Seatje dat voorgereden werd. We hadden een imperiaal op het dak besteld… dus mannetje weer weg en een uur later kwam het autootje weer voorgereden met imperiaal. Nou, koffers erop en erin was ook niet zomaar een dingetje hoor. Gelukkig waren we alle vier slank, want achterin zaten we platgedrukt met een koffer tussen ons in en de nodige restbagage. Toen de discussie over de brandstof, zit ie vol of is ie leeg… wij achterin vonden hem bijna leeg, maar de twee oudsten voor vonden hem bijna vol, dus gaan met die banaan.

Enfin vlakbij Benidorm zei het autootje pruttel, prut en hield ermee op. Gelukkig hielden de dames de moed erin hoor en de brutaalste ging al aan de kant van de snelweg staan met opgetrokken rokje en opgestoken duim, maar toen er eindelijk een auto aankwam, wist ze niet hoe snel ze weer bij ons moest komen zitten op het muurtje in de berm. Weer een auto… oei, de Guardia Civil, het zweet brak ons nog heviger uit in die warmte. Gelukkig kon een van ons al een klein beetje Spaans en wist de heren uit te leggen dat we zonder benzine stonden. Ze taaiden af, zwaaiden nog even en daar zaten we dan nog steeds op ons muurtje. Wij hadden niets van hun woordenstortvloed begrepen. Een kwartier later kwamen ze er weer aan, met benzine!!! Ze wilden niets van een betaling weten en wij konden bijkomen met een heerlijke cortado in Benidorm na… uiteraard getankt te hebben.

Voor ons duurde die Spaanse zomer heel lang en ook toen al in november!

En met deze ietwat nostalgische penseelstreek wens ik u allemaal weer een hele mooie nazomer toe.

Ietje Speets