Nee hè, we gaan niet weer de hele dag met dat liedje van ene Gerard Cox in ons hoofd zitten. Ik weet niet hoe dat bij u is maar ik stel mezelf dan altijd voor, zittend in de trein, nazomermiddag in september, oranje ondergaande zon over de weilanden, koebeesten in het al dauwende gras en dan dat liedje dat zo lekker kabbelt op de bewegingen van de trein: tis wééér voorbij die mooie zomer, kedeng kedeng…
Maar goed, afgezien van de zomer zijn er weer veel dingen voorbij: de voetballeeuwinnen, La Vuelta voorbij ons dorp, het altijd prachtige Prinsengrachtconcert (met natte ogen meegezongen met ‘Aan de Amsterdamse grachten’ vanaf de tv in Spanje. Amsterdammer hè, ze hebben zo´n klein hartje), narigheid bij de Grand Prix van het Belgische Spa-Francorchamps, Woodstock 50 jaar geleden.
Ach toch, Woodstock, three days of peace and music op een modderig weiland in de State of New York. Woodstock, de moeder aller festivals. We herinneren ons de beelden en de liedjes. Woodstock, zo lang geleden en toch zo dichtbij. Maar alles was anders. Van internet hadden we nog geen benul. Laat staan van smartphones, Whatsapp of Instagram. We communiceerden als hippies lief en gezellig met elkaar. Face tot face of, gewoon, omdat het zo uitkwam, iets dieper dan face to face. Alles kon, alles mocht. Me Too konden we nog niet begrijpen. Daar moest nog wat tijd overheen.
Zo gaat het in een mensenleven. Alles is gevat in de tijdgeest van een periode, als je later terugkijkt. Daar zouden we ons meer bewust van moeten zijn, zodat we intenser genieten van de mooie dingen in het hier en nu.
Volgend jaar is het 40 jaar geleden dat de club werd opgericht. Er zijn leden onder ons die zich de vroegere jaren van de NVOC herinneren als de dagen van gisteren. Memories… En een lustrumfeestje in het vooruitzicht.
Maar eerst breekt er een bruisend nieuw clubseizoen aan. We gaan weer bbq-en (houdt u zondag 13 oktober in de gaten), beentjes van de vloer met Just Us, kaarten, wandelen, yogaën, zingen, schilderen, muziekmatinees -Woodstock?-, filmpje pakken, uiteraard wederom gezellig voetballen en nog veel meer.
Oké. Dus? Dus we kijken vol positief verlangen vooruit en we vergeten de weemoed van de voorbije zomer van de heer Cox. Wist u trouwens dat de melodie van dat eeuwige nazomerliedje is geplukt van een Amerikaanse song -The City of New Orleans- die helemaal niet over de zomer gaat? Het gaat over een trein. Mooi uitgevoerd door o.a. Arlo Guthrie. Googelt (hoe konden we vroeger zonder) u maar even. Vandaar mijn gevoel over die trein. Arlo was trouwens een van de artiesten op Woodstock. Zo, het cirkeltje weer rond.
Ik hoop van harte dat we in het nieuwe seizoen weer met z’n allen met heel veel enthousiasme op onze clubtrein springen. Want de NVOC, die dendert voort!
See you, love you, ✌ ☮ 🌸
Marion Hoed
Voorzitter
Voor de liefhebber: https://www.youtube.com/watch?v=TvMS_ykiLiQ
