Vilafamés en Cecilia

Een internationale chocoladefabrikant heeft een lijst gemaakt van de tien mooiste dorpjes in Spanje. Hoe het kwam weet ik niet meer, maar ineens was die lijst er met o.a. Morella, ons allen bekend van de bridgereis naar Peniscola. En Vilafamés! Vilafamés ligt in de bergen niet ver van Castellón. Dus Els en ik erheen, met wandelstok, toilettas  en wat geld.

En inderdaad, een prachtig zicht op het dorpje met zijn castillo, oude kerkjes en steegjes. Een hotel was er ook. Met mooie kamers verspreid over vier of vijf verdiepingen, vastgedrukt tegen de berg. Water klaterde binnenshuis(!) langs een rotswand begroeid met varens en mossen. We kregen een kamer voor een prima prijs. ’s Middags naar het kasteel  geklommen, twee kerken bezocht en alles gedaan wat je als buitenlandse toerist geacht wordt te doen. Allemaal even mooi.

’s Avonds niet al te laat naar bed, met plannen voor de volgende dag. Om 00.00, ineens een hels kabaal; wij het bed uit. Beneden, vóór de ingang van het hotel, stond een complete hoempaband te toeteren. Wij kropen het bed weer in en luisterden naar de muziek. Na ruim een kwartier trok het gezelschap verder, wat wij eigenlijk best wel jammer vonden.

De volgende ochtend navraag gedaan. Het was ter ere van Santa Cecilia, de beschermheilige van het dorp en de band. Cecilia was een muzikale, christelijke maagd in de buurt van Rome rond 200 na Chr. Ze zou trouwen met een Romeinse jongeling, die meer op had met Jupiter. Kort en goed, toen de jongeling dacht het huwelijk te gaan consumeren, stak ze hem neer met een mes. Straf moest natuurlijk volgen en onze Cecilia sleet haar dagen verder in een klooster in de buurt. Als maagd, neem ik aan. Op het Internet zijn iets andere versies beschreven, met o.a. haar onthoofding, maar ze komen op hetzelfde neer. Nou, ja, bijna.

In Nederland, bedacht ik me, zijn er ook veel muziekverenigingen die ‘Cecilia’ heten. Kennelijk heeft deze geschiedenis toch veel invloed gehad.

Enfin, Vilafamés voldeed volledig aan de verwachtingen. We kwamen nog een paar buitenlandse toeristen tegen, die ook via de chocoladeboer op de naam van het dorpje waren gekomen. Een bezoek is echt de moeite waard, ook zonder Cecilia.

Paul van Halteren