Koffie en dan Kletsend Kuieren. Dat leek ons wel een leuke bezigheid op Paaszondag. Als debutanten meldden wij ons om 10.30 uur in het clubhuis bij Adriaan, die zich strategisch had opgesteld op de voorste barkruk. Althans wij vermoedden zomaar dat dat Adriaan wel zou zijn. Hij dirigeerde ons naar het beroemde tafeltje om daar alvast te betalen voor de beloning die ons na de inspanning zou wachten: een voortreffelijke lunch bij Casa Edy in Teulada. Om 11.00 uur vertrokken we in gezelschap van 22 medewandelaars naar Teulada. In optocht reden we, niet gehinderd door stijgend verkeer, over de fameuze bosweg richting Benitachell.

Inmiddels hadden we al begrepen dat Pasen en Kuieren kennelijk voor veel trouwe wandelaars een brug te ver is, want op hoogtijdagen schijnen er hele groepen m.b.v. walkietalkies in het gareel gehouden te moeten worden. Bij dat beeld kwam bij mij spontaan de gedachte aan een schaapskudde op…

Het, dus dit keer bescheiden, groepje enthousiastelingen volgde de aanwijzingen van Chris op en zo liepen we even later op een zandpad dat ons langs vergezichten leidde, langs prachtige bloemenweiden en zelfs langs wilde irissen. U weet wel die prachtige blauwe irissen, die Vincent van Gogh zo graag schilderde. Sommigen laafden zich aan de mispels, die nog niet helemaal rijp waren, maar kennelijk lekker genoeg om toch te proberen. Onderweg stuitten wij op een idyllische bouwval van een ‘riurau’ een boerderij, die altijd op het oosten werd gebouwd en hier uitkeek over de Muscaat druivestokken. Sommige dames filosofeerden over de mogelijkheden om er een droomhuis van te maken, terwijl anderen al mijmerden over de lekkernijen die op de lunchtafel zouden staan.

Kortom het Kuieren is ons goed bevallen en het Kletsen nog meer, want de volgende dag hebben we de wandeling met z’n tweeen nog een keer gelopen om te genieten van de schoonheid van het landschap, die ons op Paaszondag toch grotendeels was ontgaan.

Marianne van Loon