Bergstappers: Font de la Mata
Op een stralende dag zoals zaterdag 5 november 2022 weet je weer waarom je in Spanje bent. Al bij het ontmoetingspunt in Teulada zat de stemming er goed in, vele bekende en vertrouwde gezichten waar je dan in je geheugen de naam weer bij moet zoeken. Een aantal combi’s gemaakt zodat we milieubewust naar Gata konden rijden.
Aldaar aangekomen starten we meteen via een mooie landweg langs de droge rivier. Als je dan wat verder van Gata afkomt, zie je ook waarom het Gata de Gorgos heet: van “gorge” letterlijk keel of ravijn, waar het water doorheen geperst wordt. Maar daar hadden wij geen last van want via een langzaam stijgend maar zeer stenig pad vorderden we gestaag. Hier werd weer eens de oude tegenstrijdigheid van het bergwandelen duidelijk: je ziet hoofdzakelijk je voeten i.p.v. het omringende landschap. En dat is misschien maar goed ook want dan zie je niet hoe langzaam wandelen eigenlijk gaat.
Toen we dan ook (voor sommigen) eindelijk stilstonden zagen we Gata ver onder ons liggen en de Montgo en de zee in de verte. Mij bekroop het gevoel dat hier sinds de Romeinse tijd niet veel veranderd was. Enfin veel tijd voor bezinning hadden we niet en in een rustig tempo gingen we door de maquis verder omhoog. Hoe zwaar was het? Ik pas hier altijd de conversatie-index toe: hoe meer er geconverseerd wordt (het is geen CWEK dus er wordt niet gekletst) hoe lichter de wandeling. Hier was duidelijk sprake van een C-I van de 7e categorie.
Na twee uur (en 200 hoogtemeters) bereikten we ineens verrassend snel ons doel, een ruïne met daar beneden de Font de la Mata. Deze bron met de wat sinistere naam (matar=doden) is via een glibberige stenen trap en met behulp van een verrot touw te bereiken. Wij concentreerden ons op de merkwaardige schalen en de twee monumentale Mastiekbomen (Pistacia Lentiscus) misschien wel de oudste van heel Spanje. Nu werd ook de naam van de bron duidelijk: deze komt niet van het Spaanse “matar” maar van “mata” zoals deze boom hier in plaatselijk dialect, perdon, taal heet.
De afdaling verliep langs een andere route en ook hier alle aandacht voor de voeten. De arme Harm maakte hier een slippertje, maar drie beschermgodinnen behoedden hem voor de zondeval..
Eenmaal weer in Gata aangekomen zochten we snel onze vierwieler weer op voor de nodige stabiliteit na deze glijpartij. We spoedden ons naar Las Vegas niet in de USA maar in Teulada, alwaar op het dorpsplein de tafel al gedekt stond. Hier voegden ook enige niet-wandelaars zich bij ons, supporters zullen we maar zeggen. Eerst heerlijk in de zon maar toen lelijk in de wind, tja het was tenslotte november…
Een prima keuzemenu met rijkelijk spijs en drank voor de somma van 20 euro werd op typisch Spaanse wijze via het oversteken van de straat geserveerd. Gelukkig kwam alles heel aan.
Een memorabele dag, met dank aan Harm en Irene.
Francois Hinnen
