Galante bergstappers aan de oliebol
Toegegeven: er was maar één reden waarom ik het erop waagde, deel te nemen aan de Bergstappers-dag van 10 december jl. Ik dacht namelijk: “als het Harm Kroon lukt, deze tocht als gids te volbrengen, dan moet het mij toch ook lukken?”
En verdomd, ik haalde het – moeiteloos zelfs! Mijn trots was echter van korte duur. Want volgens de routiniers van het eerste uur was deze wandeling vergeleken met voorgaande tochten een makkie.
Maar wát een prachtige tocht! En dat niet alleen: ook de rit naar het startpunt, in de buurt van Tàrbena, was een feestje op zich. De route per auto duurde pakweg een uur en leidde via de Coll de Rates langs vele vergezichten, wauw! Vervolgens ging ons gezelschap (12 man sterk) te voet verder door berg en dal, terwijl niet alleen Harm, maar ook het zonnetje ons zorgzaam begeleidde op de smalle, rotsige paadjes, rijk gevuld met los gesteente. Op één plek had de regen in de week daarvoor een stukje uit het pad weggeslagen, zodat het daar glad en glibberig was. Maar de heren grepen dit dankbaar aan als een kans, om zich van hun meest hoffelijke kant te laten zien. Galant boden ze alle senôras de punt van hun wandelstok aan, om hen aldus door deze gevaarlijke zone te loodsen. Verdaderos caballeros!
‘Luidruchtig volkje’
Zoals gebruikelijk gingen we tot besluit de verloren calorieën er weer aan-eten. Dit keer bij Restaurante La Piscina in Parcent. Heel groot en bomvol publiek. Nu staan doorgaans de Spanjaarden erom bekend, een ‘luidruchtig volkje’ te zijn, maar deze Hollanders konden er ook wat van! Moeiteloos overstemde ons groepje het live optreden in de tweede zaal achter ons, en alle heerlijkheden gingen er smakkend in als koek. Tenminste… aanvankelijk. Maar na tussentijdse -niet bestelde, wel goed smakende- ronde oliebollen, kregen we zowaar nog een twééde gang van deze lekkernijen. Dit leidde tot discussie over de vraag, waar ‘m het verschil in zat. Volgens de kenners zou in het eerste recept bakkeljauw zitten, terwijl de tweede etappe luchtiger was met tja, iets meer… Op dat moment kwam de serveerster terug met een rood aangelopen hoofdje: ze had zich vergist; die ‘tweede’ ronde was eigenlijk voor een ándere tafel bedoeld. Helaas, net te laat (en dus hoezo, twee recepten?).
Als gevolg van alle overvloed-per-abuis lieten de meesten van ons bij het hoofdgerecht de frietjes toch maar staan… Of kwam dat door de nieuwe discussie die losbarstte? Nu ging het over de vraag, wie van ons het beste Spaans sprak. Degene die zich kennelijk de expert waande (nee, we noemen geen namen), stak als bewijs een heel verhaal in het Spaans af tegen de lieftallige serveerster. Mijn linker buurman begon te giechelen en fluisterde in mijn oor: “ze is Pools!”
Spanje, werelds universum.
Emma Veenstra
