Graag wil ik een positief geluid laten horen, een dat ik deel met diverse anderen zoals me bleek uit verschillende telefoongesprekken met vrienden.
We leidden een prima leven, met van allerlei activiteiten toen die lockdown ons op ons dak viel. In Nederland wordt die “intelligent” genoemd, naar mijn smaak enigszins aanmatigend. Slim bedacht om die maatregel snel geaccepteerd te krijgen, maar mijns inziens is elke lockdown intrinsiek intelligent, in de zin dat hij, in welke vorm dan ook, bedoeld is om de verspreiding van het virus zo veel mogelijk te beperken, dus altijd een verstandig idee.
Van het ene moment op het andere kon er toen niets meer maar ook …. hoefde er niets meer. Wat een grandioos vakantiegevoel ! Hoewel onze vakanties eigenlijk altijd doe-vakanties zijn bleek ook dit verrassend plezierig. Niets hoefde, alle vrijheid van de wereld. Tuinwerk als je daar zin in had, of niet; als de wolken langs de bergen joegen en de regens langs de ramen, lekker de open haard aan en boek erbij, of niet; creatief bezig zijn, of niet, of iets anders; vroeg opstaan of lekker uitslapen, alles zoals de pet stond en niemand die ook maar iets voorschreef en dat dan ook nog voor onbepaalde tijd. Verder lekkere dingetjes maken en opeten. Wanneer maak je zoiets mee? We sliepen aanvankelijk lang alsof we een slaapachterstand in te halen hadden, dat is nu weer genormaliseerd. Kortom buitengewoon relaxed allemaal.
Maar ook een luxe met een zwarte rand: de ellende uit de TV. We hebben dan wel geen netflix, die echte “reality serie” was heftig genoeg. Vooral in het begin veel voorlichting, RIVM – en IC specialisten en al het andere op virus gebied. Aangezien we niemand kenden die het virus had, laat staan er aan overleden was, bleef het toch iets op afstand, hoe afschuwelijk de IC verhalen ook waren. En hoe ons te verhouden tot die “ouderen” die op tragische wijze vanachter ruiten, vaag zwaaiend steeds op TV werden getoond? Ook onze kinderen zaten ver weg maar via de moderne communicatie methoden zoals WhatsApp bleef het contact prima. Ik werd zelfs vijf dagen per week voorlees-Oma, op 2000 km afstand, via twee smartphones, een voorleesboek in Veldhoven en een strijkplank als standaard.
Vanaf 20 maart heb ik in grafieken de covid-19 statistieken van Spanje bijgehouden, gebaseerd op de dagelijkse gegevens van Spanje Vandaag. Zowel grafieken met de nieuwe dagelijkse cijfers als die van de cumulatieve aantallen. Ik ben dol op grafieken maar het was ook een manier om steeds op de hoogte te blijven. Indruk maakte ook de dag waarop we de Spaanse vlag half stok hingen, al zag niemand hem en waarop we samen op het nayabalkon stonden in een daarbij passende mistige omgeving en tegelijk met iedereen drie minuten stil waren om alle doden te gedenken. In Moraira werd in die tijd elke dag om acht uur ‘s avonds van de balkons geklapt, hoorden we, maar ja, daar wonen we niet.
Wij beseffen maar al te goed wat een bevoorrechte mensen we zijn. Het is moeilijk je niet schuldig te voelen voor het feit dat, terwijl er zoveel ellende was op zoveel plaatsen en voor zoveel mensen en zoveel verdriet dat tallozen overkwam, wij in diezelfde periode samen een zo ontspannen en gezellige tijd beleefden.
Coral Dekkers-H.P.
