Het is een zonnige zondagmorgen. Ik rijd op de verlaten kustweg van Moraira naar Calpe, ken elke bocht, stijging en daling. Zo kan ik van het wisselende uitzicht op zee genieten en zie de Peñon d’Ifach steeds groter worden. Ook in Calpe is geen kip op straat. Ik rijd langs het flamingomeer en zie hoe de bergen weerspiegeld worden in het strakke wateroppervlak. Ik zie de flamingo’s gebogen naar voedsel zoeken. Na een aantal rotondes stijgt de weg en parkeer ik bij de Renault garage.

Ik steek de weg over richting het witte evangelische kerkje dat zo verdrukt tussen de hoge gebouwen staat, ga door het hek de trap op en word al met een brede glimlach begroet door de Ierse predikant. We geven elkaar een elleboogstootje en hij geeft me de liedbundel. Ik zie alle bekenden al met elkaar staan praten, de Schotten, Ieren, Britten, de Belgen en Hollanders, de Duitse tolk en de Duitse dame, ja zelfs de Duitse groep jongeren die hier met Pasen is. Het Spaanse meisje met haar puppy naast zich in een mandje. Haar moeder  vindt het prima, we glimlachen naar elkaar.

De muziek klinkt al als een warm welkom en is voor mij de belangrijkste reden om hier te zijn. Het Nederlandse gezin is op elkaar ingespeeld: hij bespeelt de elektrische piano, zijn zoon doet het slagwerk, vrouw en dochter zingen met hem meerstemmig en de muziek vult de hele kerk. Voor mij nieuwe liederen in het Engels en Spaans. Wat is de Spaanse taal mooi en compact, als je zo enkele vertalingen bekijkt! Het Spaanse meisje zingt luidkeels mee en ik voel me blij.

Dan volgt een overdenking, vol energie gebracht. Pasen, Christus is opgestaan! Mijn ogen dwalen over de hoge, blauwe glas-in-loodramen met het woord “Jesus”, in het Engels hetzelfde als in het Spaans.

Na gebed, nog een lied en na de zegen gaan we naar een andere ruimte koffie drinken. Iemand heeft zelfgebakken vruchtencakejes meegebracht. We spreken diverse talen en leven met elkaar mee. Velen van ons reizen vaak terug naar het land waar familie woont en zien we pas weken, soms maanden later weer terug.

Ik rijd weer naar huis over de zonnige kustweg met het laatste lied in mijn hoofd. Ik zie dat ik alweer bij het strand van Moraira ben met de turende man. Deze Paasmorgen beleef ik in gedachten en hoop dat het volgend jaar weer in werkelijkheid zo kan gaan.

Eens meerijden dan? stuur gerust een berichtje.

 

Lieve Paasgroeten,

Cora van Loon