Van een film als The Farewell Party, een gitzwarte komedie over dood en euthanasie, zou je verwachten dat-ie gemaakt is in een zeer geëmancipeerd en bovenal geseculariseerd land, door het gemak waarmee de makers taboes behandelen. Maar nee, deze gedurfde productie komt uit Israël, waar het orthodoxe geloof nog altijd belangrijk is en religieuze kritiek niet altijd wordt gewaardeerd.

Als Yehezkel ziet dat zijn goede vriend Max ondraaglijk lijdt in zijn ziekenhuisbed slaat de Israëlische kaskraker The Farewell Party een serieuzere weg in. Als de autoriteiten niet willen meewerken aan een menselijker verloop – of eigenlijk een menselijker afloop – van Max’ leven dan moet Yehezkel maar met wat slims op de proppen komen. Hij verzint een machine waarmee Max zelf het initiatief neemt om zichzelf een dodelijke dosis pijnstillers toe te dienen. Een bejaarde veearts is er voor de medische kennis en een voormalig politierechercheur zorgt ervoor dat de bewijzen verdwijnen. Filmmakers Sharon Maymon en Tal Granit weten met hun zelfgeschreven script en opgewekte regie op magistrale manier de ernst van een levenseinde te verweven met humor, maar dit gaat eveneens gepaard met oprechte emoties.
The Farewell Party, die alle grote filmprijzen in thuisland Israël binnenharkte, is in vele opzichten een verademing van waaruit een bevrijding en gepaste anarchie uitgaat. Het geloof wordt er nooit bijgesleept, al is wel duidelijk dat Yehezkel gelovig is wanneer hij bij een uitvaart een keppeltje draagt. Het gaat hier om een menswaardig bestaan dat religieus vingerwijzen afwijst. De morele issues worden bovendien snel beslecht, omdat het hier niet enkel een keuze tussen twee kwaden betreft.

De film (eind 2015 en DvD 3 weken) duurt 90 minuten en voorafgaand aan de film wordt een voorproefje gegeven van de BBC natuur film Nature 3D die na deze avond in de Bibliotheek te leen is.