Op 28 februari zag ik op Facebook een oproep van Tania Varias dat ze dringend op zoek waren naar chauffeurs met het rijbewijs D. Ik heb alle rijbewijzen en vroeg haar waarvoor dit was. Toen ze me vertelde dat het was om jonge mannen en hulpgoederen weg te brengen naar Oekraïne en daar weer vluchtelingen op te halen, heb ik gelijk ja gezegd. Dit hield wel in dat ik mij de volgende dag moest melden in Valencia. Ze hadden een asociación social opgericht. Ze gingen met twee bussen, de een goed voor 60 personen en de andere goed voor 70 personen.

Die dag werden papieren en verzekeringen in orde gemaakt en de goederen in de bussen geladen. ‘s Middags om 17.00 uur was alles geregeld en konden we vertrekken. Op een van de foto’s zie je de jongens die daar gingen vechten. Ze waren getraind en ze hadden in 2014 ook al tegen de Russen gevochten. Nu waren ze super gemotiveerd!

Ik kreeg de eer om met de grootste bus te rijden en ook direct vanaf Valencia te starten richting de Franse grens. Ik krabde wel even op mijn kopje want ik had nog nooit in zo’n lange bus gereden. Het was wel even wennen met sturen en uithalen bij de bochten maar na een uurtje ging het lekker en ik genoot van deze grote jongen met twaalf versnellingen en vijftraps retarder. We reden met twee chauffeurs en wisselden iedere 4,5 uur. Op de heenweg kon ik ‘s nachts nog wat slapen en daar was ik wel blij mee. Mijn collega, een Oekraïner (dat waren ze trouwens allemaal, ik was de enige niet-OekraÏner), bleef wakker. We reden Frankrijk door tot Nancy en daar Duitsland in richting de Poolse grens. We communiceerden met elkaar in het Spaans en dat werkte perfect. Ik zei tegen Roman, zo heette mijn collega, dat hij beter wat kon gaan slapen maar hij zei dat hij te veel onrust had en wakker wilde blijven.

Op een gegeven moment had ik net getankt voor een slordige € 850,00 en toen nam Roman het stuur over en hij zette de bus iets verderop bij de toiletten langs de kant. Toen hij daar wegreed stuurde hij wat scherp weg en draaide de lange achterkant tegen een hoek van een vrachtwagen en kraaaaak ging het… ‘Coño!’, riep hij. Nou, wij naar achteren. Een behoorlijke schade en het achterlicht lag eraf. Toen kwamen de twee jongens van de andere bus (ik had ze ingeschat als niet al te vlug) en ik zag direct dat ze super creatief en heel handig waren. De een plakte de binnenkant van het achterlicht en de andere repareerde provisorisch de schade aan de buitenkant. Binnen een half uur konden we de weg vervolgen met normaal werkende achterlichten.

Toen we halverwege Polen waren kregen we telefonisch contact met de mensen die daar de zaak coördineerden. Ons werd verteld dat we eerst naar de verzamelplaats van de hulpgoederen konden gaan en daarna de mensen naar de grens brengen en vervolgens op drie locaties mensen ophalen. Na de goederen gelost te hebben werd het tijd om afscheid te nemen van de dappere kerels die hun leven gingen wagen voor hun vaderland. Daarna kwamen Poolse mensen (met de rode kleding op de foto) aanrijden die vluchtelingen ophaalden met hun eigen auto en ze naar onze bussen brachten. Ik zag het medeleven en stopte een vrouw met drie kinderen die alles was verloren nog even snel 600 zlotys (is € 50,00) toe, als dat geen naastenliefde is!

Daarna gingen we een groep ophalen in het centrum van Krakow. Deze mensen zaten daar in het opvangcentrum dat de Polen hadden geregeld. We reden de dag in en passeerden de Pools-Duitse grens. We stopten iedere drie uur om naar het toilet te gaan en wat te eten. Slapen zat er niet meer in, maar ik kon bij de gedachte wat deze mensen hadden meegemaakt me er wel toe zetten om dat te verbijten! We reden met een prachtig zonnetje door Duitsland en de reis verliep voorspoedig. Halverwege de middag waren we alweer in Frankrijk. In Polen hadden we bomvol getankt om zover mogelijk te komen met goedkope diesel. Net voor Lyon moesten we wat bijtanken om de Spaanse grens te halen. Deze acht cilinder Mercedes had wel dorst, maar ja, hij had ook veel te dragen.

De rustpauzes namen steeds meer tijd in beslag en het begon wat ongezellig te worden in de bus. Een forse man van een jaar of 60 begon te schreeuwen tegen een vrouw die haar kat bij zich had en hij zei dat het beestje stonk. En dat haar kinderen aan zijn stoel trokken. Mijn collega keek mij aan en zei: ‘puedes arreglar eso’? Wat wil zeggen: regel jij dat even! Ik liep naar de man en vertelde hem heel duidelijk dat hij het zou zijn die als eerste de bus uit zou vliegen en dat ik hem vanaf nu niet meer wilde horen. Hij kromp behoorlijk en het werkte! Hij gaf geen kik meer. Mijn collega lachte en zei ‘muy bien amigo’.

We reden de laatste kilometers naar boven in de Pyreneeën toen de bus van onze collega’s stopte. Shit, ik zag Yuri naar achteren vliegen en de ontluchtingspomp bedienen. Ze hebben geen diesel meer zei ik tegen Roman, shit! Toen moesten wij de grens over met een jerrycan van 40 liter. Bij La Jonquera tanken, terugdraaien en de andere bus gaan vullen! Een bekeuring voor zonder brandstof staan kost daar € 3000,00 voor een zwaar voertuig! Wij tanken, jerrycan in het ruim gezet en terug de grens over. Mooi niet: we werden staande gehouden door de Spaanse politie, wat we van plan waren??? Ik vertelde de agent dat een van onze passagiers zijn jas met telefoon in het laatste wegrestaurant had laten liggen. Ze keek me aan met een blik van, het zal wel?! Maar we konden door! Bij de andere bus aangekomen de tank gevuld met de diesel uit de jerrycan en snel ontluchten. Mis! Het pompje lekte. Doordat het bijna nooit gebruikt was, waren de rubbers uitgedroogd. Ik heb nog nooit zo snel een monteur zien repareren: 10 minuten later reden we weer, op weg naar Valencia!

De laatste 500 km waren zwaar. Iedereen was doodop. Bij Tarragona begon ik alles dubbel te zien en ik vroeg aan mijn collega of hij nog even kon rijden.

Zo kwamen we in Valencia aan. Er waren camera’s en journalisten en andere belangstellenden en ook hier Spaanse mensen die de armsten geld toe stopten! Dat was heel vertederend. Nee, mensen zijn niet slecht, ze hebben een groot hart en willen echt helpen!

Doodop reed ik in mijn eigen auto van Valencia naar de Cumbre om daar heerlijk te douchen en vervolgens 14 uur aaneengesloten te slapen.

Het was een goede reis.

Sjaak