Gezellig tafelen met de Maharadja
Op het programma stond een tocht naar het tamelijk woestijnachtige Rajastan, een noordwestelijk gelegen deelstaat binnen India. Wij zouden naar een plek gaan waar de Maharadja van Jaipur, Jaipur is de hoofdstad van Rajastan, een buitenpaleis heeft dat ten dele als hotel dienst deed. Ook was daar vlakbij een vakantieoord met schitterend in locale stijl ingerichte bungalows. Op beide plekken een overnachting geboekt. Aangekomen bij het Paleis blijkt dat Nederland weliswaar geen reisbeperkingen verordonneerde maar dat dat bij andere landen duidelijk anders lag. Kortom het eerder volgeboekte paleis bleek leeg. Voor ons helemaal niet slecht: wij kregen een VIP behandeling: werden met open armen en alle egards ontvangen inclusief een rondleiding door het Paleis. Omdat we toch de enige gasten waren boden ze ons de top suite aan. Daarin natuurlijk veel marmer en andere fraaie steensoorten, mooi bewerkt en aangekleed met de schitterendste stoffen. Wat een onwaarschijnlijke pracht! Of dit bezwaarlijk was, geen extra kosten. Wij vonden dat redelijk OK.
Vervolgens op pad naar de bezienswaardigheden uit de buurt: de Haveli’s. Dit zijn grote stadshuizen of paleizen. De dag liep ten einde, terug naar ons paleis. Opgeknapt en opgedoft op naar het diner. Een poort gaf toegang tot een grote binnenplaats waar in de open lucht gegeten werd. Lange tafels vol heerlijkheden lonkten: het zelfbedieningsbuffet. Het water liep ons al in de mond en we zochten een tafeltje voor drie (mijn zusje was mee) om hier volop van te gaan genieten, behaaglijk in de avondzon. Het liep even anders.
Het was niet druk. Behalve een groep Fransen was er verder maar één tafeltje bezet. Met maar één man, een Indiër in westerse kledij. We waren nauwelijks aan ons tafeltje neergestreken of er kwam een bediende naar ons toe die ons al buigend verzocht om bij de Maharadja aan tafel plaats te nemen, die eenzame man, naar we begrepen. We twijfelden even of dit een grap was maar stemden toe. Met veel plichtplegingen werden we ontvangen, en nee géén buffet meer, dat doen een Maharadja en zijn gasten kennelijk niet. Achter ieder van ons stond een bediende, een jongeman geheel in het wit gekleed met daarbij een fel oranje puntmuts die zo lang was dat de punt met kwast tegen zijn kuiten tikte. Zij renden heen en weer om allerlei lekkernijen aan te slepen en had je nog meer wensen, kon ook allemaal! Als drank: whisky, heel normaal in India, naast water. De Maharadja was een onderhoudend causeur. Hoe hij een opleiding in Engeland had gevolgd en daar en passant een enthousiaste polospeler was geworden. Hoe zijn dochter, zijn enige kind, eerdaags zou trouwen en hoe er een fantastische bruiloft was gepland compleet met een olifanten-optocht. Hoe zijn vrouw niet zo van het buitenleven hield en liever in Jaipur bleef zodat hij hier met een zekere regelmaat in zijn eentje was, overzicht houdend over zijn bezittingen. En over nog veel meer. Miljoenen sterren stonden te schitteren aan de diepdonkere nachthemel toen we afscheid namen.
Heerlijk geslapen en de volgende dag meer tochten in de omgeving. We waren verhuisd naar die mooie huisjes. Als avondmaaltijd wilden we nu van dat heerlijke buffet gaan genieten. Hadden we net gedacht ! Toen we weer bij de poort aankwamen stond een puntmutsbediende ons al op te wachten: de Maharadja verwachtte ons! Verbaasd en verrast, dus nog een Maharadja-avondje! Meer verhalen. De echte of niet, het bleef een buitengewoon aparte ervaring! Tweeëntwintig jaar later bezochten we Jaipur. In een museum zagen we een afdeling over de Jaipur Maharadja’s, ook de “onze”. Alles klopte. We waren echt – mogelijk mede ten gevolge van de pest – twee avonden de dinergasten geweest van Brigade Generaal Sawai Bhawani Singh Bahadur, de Maharadja van Jaipur. (overleed 2011)
Coral DHP
