In Memoriam: Simone de Swert – van Giel

Doordat Simone in België is overleden hebben we hier niet echt afscheid van haar kunnen nemen. Onderstaande tekst schetst Simone in de bloei van haar leven, zoals op de club weinigen haar nog kennen. Voor diegenen, die Simone pas de laatste jaren ontmoet hebben komt zij tot leven, zoals we haar willen blijven herinneren.

Guusje la Rivière

IN MEMORIAM SIMONE DE SWERT – VAN GIEL,

uitgesproken door haar dochter Ingrid tijdens de afscheidsbijeenkomst in België.

Toen ik 3 maanden geleden nadacht over wat ik over mijn pa kon zeggen, kwamen de woorden vanzelf. Hij was integer, zacht (behalve bij onrecht, dan kon hij fameus lawaai maken) en vooral standvastig en trouw. Maar nu ik mijn ma probeer te beschrijven, heb ik het moeilijker.

Want zij was gecompliceerd; tegelijk zeer gesteld op properheid en toch had ze een hekel aan een klinisch opgepoetst interieur, ’t moest wat gezellig wanordelijk zijn. Zij was zeer principieel en liet toch veel ruimte voor improvisatie. Zij was een kei in organiseren maar ook onpraktisch op een artistieke manier. Zij was wat koel en beheerst maar ook zeer emotioneel, meelevend en sociaal; nam pleegkinderen op b.v. en had steeds een grote vriendenkring. Zij was ingehouden en toch een groot verteller, vol verhalen over de familie, onze voorouders en hun levensgeschiedenissen. Zij wilde vooruit, je moest “iets worden”, iets bereiken, maar je moest het wel graag en gepassioneerd kunnen doen.

Vaak denk ik: in deze tijd had ze zeker een zakenvrouw kunnen zijn, een succesvolle couturière.  Maar haar tijden waren anders en toen ze de liefde toeliet in haar leven en ging trouwen was een carrière  niet meer mogelijk; een getrouwde vrouw mocht niet buitenshuis werken . Maar niemand zei iets over binnenshuis hé….dus werd ze naaister voor een selecte kring en voor haar gezin. En kinderen, ja die wou ze zeker ! En die moesten dan wel alle kansen krijgen en vooral kunnen studeren.

Ook daar weer een verhaal: ze werd verliefd op mijn pa’s stem nog voor ze hem gezien had. Want ze hoorde hem zingen onder het klussen terwijl zij aan het venster zat met haar naaiwerk. En zingen dat zijn ze blijven doen… En toen ze hem dan eindelijk te zien kreeg, was ze helemaal verkocht want hij had dat donkere, dat tikje exotische waar ze van hield terwijl zij zichzelf maar bleekjes en gewoontjes vond. Wat niet klopte want vorige week zei er nog één van de verpleegsters over haar : mooie ogen heeft ze hé, zo dat hele lichte blauw, wel speciaal……..

Speciaal was ze ook doordat ze steeds met nieuwe plannen op de proppen kwam.  Zo wilde ze b.v. een eigen huis en vond op één dag een lening, een bouwpromotor en een job als conciërge dicht bij de bouwwerf in Brasschaat. Reizen wilde ze en de bestemming moest warm zijn en bergen hebben en mijn pa kroop achter het stuur en bracht ons daar. Zo zijn we o.a. in de jaren 60 in het zuiden van Spanje beland en zoals jullie weten, kreeg dit avontuur enkele jaren later nog een staartje van zo’n kleine 40 jaar. Want ja, daar zou ze wel kunnen wonen, zie ! En die truc  met die conciërge-job werd gewoon nogmaals overgedaan. En mijn pa maar steeds tegen wringen tot hij meegesleept werd in haar plan en eens vertrokken, was ook hij niet meer te stoppen…….zo werd vooral hij een echte Spanjaard.

De jaren in Spanje bekijk ik als een tweede leven voor mijn ouders. Het was net of ze bij hun verhuis ook het grote verdriet konden achterlaten dat hun getekend had; de vroegtijdige dood van mijn oudste broer, hun eerstgeborene en ze hun zin voor humor ten volle hadden teruggekregen. Want in Moraira hebben ze rust gevonden en kwamen hun talenten als koppel en team pas echt tot ontplooiing.  Zij creëerde weer een warme thuis (en deze keer ook letterlijk), gaf kook- en naailes aan de inwijkelingen, verwende kinderen en kleinkinderen tijdens zonovergoten vakanties en bouwde een indrukwekkende vriendenkring uit. Hij onderhield vooral het zwembad……….het water moest perfect zijn (voor hem geen rode oogjes bij het zwemmen). En voor de paperassen kon hij ook al heel snel zorgen want hij kon beroep doen op zijn talenknobbel en verstond heel snel Spaans. In de club der lage landen waar ze lid van werden zongen ze in het koor, staken autozoektochten ineen, zij organiseerde creatieve activiteiten en hij werd een fervente petanque speler.  En bovenal : ze deden alles samen, je zag de één nooit zonder de ander.

Tot mijn ma veel dingen niet meer kon en na een tijd de rollen werden omgekeerd… nu moest mijn pa alles plannen en voor alles zorgen. Wij twijfelden of hij het zou kunnen  maar hij heeft het 15 jaar gedaan.

Zij hebben een lang en rijk gevuld leven gehad (mijn pa werd net geen 95 en mijn ma net geen 92). Maar plots kwam het einde zeer snel, met 3 maanden verschil. En de enige troost hierbij is de gedachte dat ze opnieuw samen zijn en weer team vormen. Ik vraag me nu al af wat zij daar allemaal gaat plannen, waartegen hij zich eerst gaat verzetten, er dan warm voor gaat lopen en niet meer te stoppen zal zijn…

En wees er maar heel gerust in mam, de jonge garde wil ook “iets worden”; ze zijn stuk voor stuk zeer creatief en gepassioneerd in al wat ze doen !  Dat ga je van daaruit nu zeker goed in ’t oog kunnen houden en er commentaar kunnen op geven en mijn pa, die zal naast jou staan gewoon trots te wezen op zijn Simone en hun nalatenschap.