Ruwweg 60 km ten noord-westen van Málaga en zo’n 30 km ten zuid-westen van Antequera ligt een imposant gebergte: de Desfiladero de los Gaitanes. Aan de zuidkant doorsnijdt een diepe kloof de rotsen, hij is op sommige plaatsen meer dan 700 m diep en soms niet meer dan 10 m breed. Iets noordelijker is er nog een imposante kloof, wat hoger gelegen. Deze kloven zijn in miljoenen jaren uitgesleten door de Guadalhorce, de rivier die erdoor loopt. Tussen die twee kloven ligt een kleine, weelderig en mooi begroeide vallei.

Dit indrukwekkende gebergte bleek een flinke uitdaging toen er midden negentiende eeuw begonnen was aan een spoorlijn voor het vervoer van kolen vanuit de kolenmijnen bij Córdoba naar de verwerkingsfabrieken bij Málaga. De oplossing was tunnels boren door de rotsen. Deze kwamen aan de oostkant van de kloven te liggen met daarbij bruggen en viaducten. In 1865 was de treinverbinding klaar. Deze lijn is ook nu nog in gebruik, nu meer voor personen. Tussen de tunnels door heeft men soms even zicht op de Caminito del Rey aan de andere kant van de kloof !

Zoals overal elders nam tegen het eind van de negentiende eeuw ook hier de vraag naar energie flink toe. Kolenenergie alleen kon aan die vraag niet meer voldoen en daarom werd daarnaast naar een andere energiebron gezocht. Men stelde zich de vraag of het verval van de rivier tussen het begin van de noordelijke en het eind van de zuidelijke kloof genoeg zou zijn om er een waterkrachtcentrale op te laten draaien. Bij de noordelijke kloof komen zelfs drie rivieren samen, de watertoevoer moest daarom wel voldoende zijn en na aanleg van stuwmeren zelfs permanent goed regelbaar. Het antwoord was dus ja en een architect kreeg de opdracht het hele werk uit te voeren. Het watertransport zou moeten gaan via een “canal”, wij zouden zeggen “aquaduct”, uitgehouwen hoog in de rotsen en wel aan de westkant van de kloof. De centrale werd gebouwd bij het plaatsje el Chorro (met stationnetje) net ten zuiden van het gebergte en aan de oostkant van de rivier, en daarom moest het water aan het eind ook nog eens de kloof oversteken, hoog in de lucht via een dikke buis. In 1901 werd met deze klus begonnen.

Bij de aanleg van het “canal” dat het water van de nog aan te leggen stuwmeren naar de waterkrachtcentrale bij el Chorro zou brengen moesten in de rotsen fikse tunnels worden uitgehakt. Om materiaal aan en af te voeren, het werk te superviseren en het “canal” later te kunnen servicen werd er op dezelfde hoogte als het “canal” een pad aangelegd, als het ware aan de buitenkant tegen de rotswand “geplakt”, reden waarom het in de wandeling “los Balconcillos”, de “Balkonnetjes”, werd genoemd. Het pad, in totaal zo’n 6 km lang, was twee steigerplanken breed met voor de veiligheid aan de buitenzijde een touw. Trots wordt op een bord vermeld dat alleen gekwalificeerde werkkrachten werden ingezet en géén gevangenen, reden waarom er ook geen doden vielen gedurende het werk…!

In 1921 was ook de eerste stuwdam voltooid en kon Koning Alphonso Xlll officieel de laatste steen komen leggen. Hij was bij die gelegenheid zo onder de indruk van alles dat hij daarop de architect als beloning het recht gaf zich voortaan graaf te noemen, naar de rivier: Conde del Guadalhorce ! Om de plek van de steenlegceremonie te bereiken had hij over een stukje van de “Balconcillos” moeten lopen, waarna het hele pad de Caminito del Rey is gaan heten.

Het pad, inmiddels allang van beton, was na honderd jaar slijtage én gebrek aan onderhoud dermate gedesintegreerd – overal gaten en ontbrekende delen (zie filmpje You tube) – dat het het “gevaarlijkste pad ter wereld” was gaan heten. Maar dat maakte het voor sommigen uiteraard juist tot een geweldige uitdaging ! Af en toe stortte er wel eens iemand neer maar bergongelukken gebeuren nu eenmaal en het pad bleef mede door de indrukwekkende omgeving zijn aantrekkingskracht behouden. Toen er echter onder de avonturiers in korte tijd een aantal dodelijke ongelukken vlak na elkaar plaatsvond werd het in 2010 gesloten. Het begin en eind werden grondig onklaar gemaakt om ook de grootste waaghals het bewandelen ervan onmogelijk te maken. Maar ja, iets zo unieks wil je niet kwijt en daarom werd meteen al in 2011 gestart met de aanleg van een nieuw pad – vlak boven het oude – inclusief hangbrug (max 10 pers.) naast de “overstekende” buis. De Caminito del Rey, heropend in maart 2015, is ook zonder halsbrekende toeren echt nog steeds spectaculair en imponerend!