Het zal bij u wel net zo gaan als bij mij. Ik zit, loop of fiets rustig en dan komt ineens een mal geval uit het verleden bij me op. Sommige komen zelfs regelmatig terug. Ik zal u drie van die regelmatig terugkerende gevallen beschrijven. Allemaal van het Iberisch schiereiland.
Els en ik hebben wat zitten kibbelen tijdens het ontbijt in een hotel aan de kust van Portugal. Allebei een beetje grieperig. Els staat op en gaat naar onze kamer. Ik blijf zitten en na enige tijd komt vanuit de keuken een jonge vrouw naar me toe en vraagt of ze nog iets voor me kan doen. Dat is niet het geval en ik vraag of ze getrouwd is. Nee, maar ze heeft wel een boyfriend. Oh, zeg ik dan weet u het nog niet. Ja wel! ‘In the end the woman always wins’!! Ik viel bijna van mijn stoel van het lachen om dat snedige antwoord.
Het tweede geval; uit 2003. We bespreken de aankoop van ons huis op de Cumbre del Sol met een verkoper van VAPF. Of we nog een derde slaapkamer willen, een extra badkamer, pvc-kozijnen, enz. Niets van dat alles en ineens zegt Els: ‘Schrap de keuken ook maar, want ik ga hier toch niet koken. We nemen iedere dag een menu del dia’. De verkoper reageert stotterend dat dat niet zou gaan! Een huis zonder keuken bouwt VAPF niet. De keuken is er dus wel gekomen en na 20 jaar nog in prima staat!
Bij de afvalcontainers op de Cumbre del Sol, vlak bij ons huis, raak ik in gesprek met een Engelse vrouw. Na enige tijd vraagt ze waar ik woon in Engeland. Bij Harwich, ongeveer 100 miles ten oosten daarvan. Waarop ze antwoordt: ‘Ah, you are Irish then!’.
Paul van Halteren
