Het is nog fris bij de halte als we opgetogen staan te wachten op de bus die ons naar Valencia zal brengen voor ons Clubuitje! En ja hoor, daar verschijnt Luis met een luxe touringcar. Vrolijk kletsend stappen we naar binnen. De zon schijnt door de grote ramen en de stemming zit er al meteen goed in. Monique checkt als een echte reisleidster alle namen en zodra duidelijk is dat iedereen aanwezig is, trapt Luis het gaspedaal in en off we go!
Mijn vriendin Tania heeft een hele proviandtas meegenomen en terwijl ze mij voorziet van allerlei lekkers glijden de sinaasappelboomgaarden aan ons voorbij. Als we Valencia binnenrijden is het al 15 graden. We hebben er zin in! Luis manoeuvreert de bus behendig door het drukke verkeer en laat iedereen eruit bij het Plaza del Ayuntamiento. Tania en ik blijven als enigen zitten, want we rijden met hem mee naar La Ciudad de las Artes y las Ciencias, oftewel de Stad van de Kunst en Wetenschap. Dit gigantische project, ontworpen door de Spaanse architect Santiago Calatrava, verrijst in de drooggelegde rivierbedding die de stad omringt.
Het eerste dat we zien is het Operagebouw; het schittert als een net geland futuristisch ruimteschip in de felle zon. Om de impact van dit en de andere iconische gebouwen goed tot ons door te laten dringen, lopen we zwijgend rond tussen de sculpturen van glas en wit gespoten staal. Wat een ongekende schoonheid. Ovale en rechte vormen wisselen elkaar af in een organisch samenspel met de natuur. Als grafisch ontwerpster word ik blij van het ritme waarin de witte staanders het dak van het Wetenschapsmuseum ondersteunen; de eindeloze herhaling van de vormen doet mij denken aan de ribben van een walvisskelet. In de langgerekte vijver, waarvan helder water de lucht azuurblauw weerspiegelt, loopt op zijn dooie gemak een man met een zuiger de bodem schoon te maken. En aan het einde van de rechthoekige waterpartij rust een imposant ‘insect’ dat ons vanonder zijn blinkend schild aankijkt met bolle ogen. Wat mij het meest frappeert is dat alles, ondanks de zware materialen, haast gewichtloos lijkt. De tegenstelling tussen het harde beton en de sierlijke vormen is daardoor adembenemend.
Tijd voor een café con leche op een terrasje in de zon! Tania tovert een pak gevulde koeken uit haar bodemloze tas en met een big smile zitten we lekker te smullen. “Die architect Calatrava is een man met een visie.” Daar zijn we het roerend over eens.
Gesterkt door koek en koffie wandelen we het Turiapark in; de rozentuin lokt ons met de roze, witte en gele rozen, sommige zijn zo groot als een tennisbal. We steken onze neus tussen de zachte rozenblaadjes, raken bijna bedwelmd door de goddelijke geuren en lopen enthousiast van de ene naar de andere parfumcreatie totdat we geen nieuwe geuren meer kunnen opnemen.
Verder dan maar, het bladerdak van de groen gevlekte platanen tempert de zonnestralen en lichtvlekken spelen krijgertje op de fietspaden. Op een parkbankje zitten druk pratende, jeugdige Valencianen, vergezeld van schelle muziek uit een mobiele telefoon.
Opeens zien we grote zeepbellen door de lucht dansen. Ze blijken afkomstig van een Duitse Zeepsopkunstenaar die met twee lange stokken, een aantal aan elkaar geknoopte touwen en een emmer sop hele bijzondere vormen met alle regenboogkleuren creëert. We maken een praatje en vertellen hem van onze expositie in Calpe. Alle drie delen we de voorliefde voor het spelen met licht en kleur. Hij in zijn kunstige bellen, wij in onze schilderijen.
Als we aan het einde van de middag in een gezellige tapasbar zitten te genieten van allerlei heerlijke, verse hapjes, hebben we voldoende inspiratie opgedaan voor weer een aantal kleurrijke creaties.
Moe en voldaan laten we ons over de donkere AP7 door Luis naar Moraira terugrijden. Margot heeft nog volop praatjes en voorin de bus wordt er wat afgelachen. Vrolijk nemen we afscheid en kunnen terugkijken op een hele leuke en inspirerende dag!
Kleurrijke groet van Jacqueline van Tol
