In the picture: Kok Kroef

EEN REEKS PORTRETTEN

Ruim vierhonderd leden telt de club en dat zijn vierhonderd verschillende mensen.
Sommigen leer je goed kennen, anderen minder. Toch leuk om wat nader kennis te maken met lukraak gekozen personen. Deze maand een interview met Kok Kroef.

IN THE PICTURE: KOK KROEF

Zo’n zestig jaar geleden had vader Kroef maar één overweging toen hij zijn pasgeboren zoontje de naam Kok gaf: opvolging in de familielijn en dan een beetje anders. Overgrootmoeder Coba, opa Koos, vader Ko…..dan was Kok wel een leuke variant. Hij had niet kunnen bevroeden dat deze zoon eens juist als kok met zijn kookkunst veel plezier zou brengen in een club in Spanje.
Kok kookte al aan moeders rokken mee vanaf zijn vijfde jaar. Voor zijn achtste verjaardag vroeg hij een fornuisje. (“Krijgt ie niet,” zei pa. Maar moeder bleek de baas en het fornuisje kwam er.) Kleine Kok leerde toen al dat liefde door de maag gaat en bakte voor alle meisjes in de buurt pannenkoekjes. Ook het familiegebeuren stond vaak in het teken van lekker samen eten. Natafelen was verplicht en tafelmanieren werden met de paplepel ingegeven.
Het lag voor de hand dat kleine Kok een echte kok zou worden, maar dat was er niet bij, evenmin als musicus, een andere optie. Twee keuzes vielen af voor pa bij de beroepskeuze: musicus (geen droog brood in te verdienen) en de horeca (keihard werken). Opa en oma hadden een café-restaurant, maar dat werd op een gegeven moment verkocht. Geen Kroef in de opvolging. Toen was vaders wil natuurlijk veel meer wet en och, de technologie trok Kok ook.
Hij studeerde electronica aan de HTS en kwam terecht in het bedrijfsleven. Hij reisde heel de wereld rond (“Ik leefde bijna in het vliegtuig”) en kreeg steeds meer bedrijven onder zijn hoede. In de V.S. behaalde hij zijn MBA-graad (Master of Business Administration).
Toen hij vijftig was, zette hij een punt achter zijn werkzame leven. “Ik vond dat er meer interessants was in het leven dan alleen maar werken.”
Hij en Petra kochten een boot en bevoeren de zeeën in Europa, van de Franse kust tot aan de Oost-Zee. Na enkele jaren was het tijd voor nog wat anders, liefst een stekje in een ander land. Maar waar? De ouders van Petra woonden al sinds 1979 in Moraira, maar dat was veel te bekend. Oostenrijk had de voorkeur, maar daar was het te koud, Nieuw-Zeeland te ver weg, Zuid-Afrika te gevaarlijk. Toch maar eens een maand een huis huren in Moraira…….Dat beviel toch wel erg goed, nog maar eens het jaar erop drie maanden in dat flink gegroeide plaatsje.
“En toen zagen we heel toevallig bij een makelaar de foto’s van ons huidige appartement. We gingen eens kijken en waren meteen enthousiast. Nu wonen we hier zeven maanden per jaar en verhuren in de zomer. Het bevalt ons prima!”

Al spoedig werd Kok aangeschoten door Piet Luijken, de voorganger in de keuken, of hij niet het kerstdiner wilde verzorgen. Een jaarlijks geslaagd evenement waar velen op rekenen. “Koken is zeker zoveel organisatie als kookkunst. Ik aarzelde aanvankelijk, maar dacht: ik kan het wel en stemde toen toe. En natuurlijk heb ik heel veel steun van allereerst Anne-Lize en verder de hele keukencrew.”
Sinds vijf jaar verzorgt Kok met de zijnen een geweldig en sfeervol kerstdiner. Alle genieters roemen de kwaliteit en de variatie van het menu. “Ik bedenk de recepten min of meer zelf. Want koken voor negentig man is totaal anders dan voor een kleine groep. Je kunt niet alles vermenigvuldigen in de juiste hoeveelheden; het smaakt gewoon allemaal anders. Dus dat betekent dat we heel vroeg gaan proefdraaien. Om niet voor verrassingen te komen staan wordt alles uitgeprobeerd en nauwkeurig gewogen.Want als je een beetje te veel maakt voor vier personen, is dat niet erg. Maar vermenigvuldig dat eens met negentig!” Uit eigen ervaring weet ik dat de leden van de schilderclub op donderdagmorgen soms dienen als proefkonijnen en dat natuurlijk opperbest vinden.
Van het een kwam het ander. Er is tegenwoordig geen feestje op de club of Kok zorgt voor de lekkere hapjes.
Dit jaar is hij met kookworkshops begonnen. In het voorjaar waren er twee try outs om te kijken of de formule werkt. Toen hij een succes bleek, zijn er in het najaar vijf workshops gestart.
“De achtergrondgedachte is met simpele technieken en niet te dure producten iedereen verwonderd laten staan. Maximaal negen personen die niet gewend zijn in de keuken te staan, bereiden samen een maaltijd van vier gangen en na afloop worden de partners onthaald op het resultaat. En het is iedere keer een feest! Er wordt erg veel gelachen en de cursisten zijn prettig verrast over wat ze allemaal kunnen. Na afloop ben ik wel helemaal kapot. Ik ga dan een uur in bad liggen bijkomen maar voel me zeer voldaan. Ikzelf vind het ook heel erg fijn om te doen!”

Maar alles heeft zijn tijd. Als Kok met zijn bemanning dit jaar weer het kerstdiner heeft voorgeschoteld (dit interview vond plaats voor die tijd), heeft hij de clubleden vijf maal vergast op een heerlijke kerstviering. En dan wil hij er mee stoppen.
“Ik zoek dus een opvolger. Maar ik wil nadrukkelijk zeggen dat ik die naar wens zal begeleiden in het begin. Al mijn ervaring wil ik graag overdragen.”
“En de kookworkshops?”
“Daar ga ik voorlopig zeker mee door! Veel te leuk!”