Op 5 april kreeg ik een appje van Marion met de vraag of ik eventueel op 6 april mee wilde wandelen met de Bergstappers. Dit wilde ik graag, dus moest ik even afwachten of ik nog aan de colonne, van plusminus 30 personen, kon worden toegevoegd. Dit was nog net mogelijk omdat er enkele afmeldingen waren, dus heb ik deze geweldige wandeling op de Oltá mee kunnen lopen.
Ik wil beginnen met de complimenten aan Irene te geven, zij is een bijzonder goede gastvrouw en kan geweldig organiseren. Zij heeft als een berggems de colonne geleid, petje af, en bedankt hiervoor. Mijn verontschuldiging aan de medewandelaars, want mijn oude hoofd kan geen (bijna) 30 namen onthouden, maar het ging om de gezelligheid.
Het was een prachtige wandeling die ons klimvermogen behoorlijk op de proef stelde, maar het was zeer de moeite waard. De uitzichten op Calpe waren spectaculair en tijdens het genieten ervan was er weer even tijd om te hydrateren. Tijdens de wandeling kom je ook nog tot gezellige gesprekken met je medewandelaars en leer je elkaar een beetje kennen. Ik was rekruut in het gezelschap, dus was het ook wel een beetje wennen, maar dat is een snel proces.
Voor het vertrek naar de wandellocatie werd verzocht met zoveel mogelijk personen per auto te rijden en al wel een auto te kiezen waarvan de chauffeur en medepassagiers gaan eten, of niet. Ik kon gelukkig met Henk-Jan meerijden, die had de auto vol eters, en zo’n lunch is als nieuwkomer wel zo gezellig. Dan heb je de gelegenheid met disgenoten te bomen, waar je tijdens de wandeling geen woord mee hebt gewisseld.
Hier leerde ik Toke en Rob, en Paul en Vifke kennen en met hen heb ik heel leuk gekeuveld over van alles en nog wat. Ook heb ik ervaren dat de twee mannen geen gelegenheid laten passeren om elkaar in de maling te nemen. En ook ik was voor de heren een dankbaar slachtoffer, zij hadden geen consideratie met de rekruut, volgens hen is het gebruik dat de nieuwelingen de rekening voldoen. Zij konden mij helaas niet overtuigen.
Helaas is de gespreksrange aan een lange tafel zodanig beperkt, dat je met de andere tafelgenoten niet tot een gesprek komt, dat bewaren wij voor een volgende keer. Er is gelukkig ook nog eten geserveerd, en dit was geweldig. De kok van restaurant Lapsus had zijn best gedaan, hij kan er op rekenen dat dit niet de laatste keer was dat ik er gegeten heb.
Al met al was het voor mij, en ik hoop, en weet eigenlijk wel zeker, dat het voor ons allen een geslaagde dag is geweest.
De stappenteller staat op ruim 14.000 stappen en zegt dat wij 8,9 km hebben afgelegd, dus wij zijn allemaal een pondje lichter, en dat moeten wij zo houden.
Graag tot een volgende keer (als er ruimte is in de colonne).
Frank
