Op 19 november vond er weer een ‘plus‘-wandeling plaats. Om 10 uur ontmoetten we elkaar, zoals meestal, voor de deur van de vroegere vrouwengevangenis in Teulada (tevens voor de deur van Rodafoc, de openhaardenwinkel). Met Cora en Jan meegerekend waren we met zijn negenen. In de aankondiging had Cora al aangegeven dat de wandeling pittig was, met een stevige stijging aan het eind. Blijkbaar hadden veel enthousiaste wandelaars besloten om deze keer thuis te blijven. Of dat nu vrees was voor de zwaarte van de wandeling, of dat er andere redenen waren, wij zullen het nooit weten. We hadden twee afmeldingen in verband met verkoudheid en autopech. Zonder dat waren we dus met 11 geweest.
In ieder geval was het groepje heel overzichtelijk. Iedereen (behalve Jan) was gekleed in lange broek om daarmee te voorkomen dat de stekelige bosjes langs de route voor een bloedbad zouden zorgen.
We reden met drie auto’s naar Vall de Laguar en parkeerden daar bij restaurant La Venta del Collao.
De autorit daar naartoe is op zich al zeer de moeite waard.
De wandeltocht voerde ons langs schitterende uitzichten op het lokale landschap en gaf ook af en toe zicht op zee en op de Montgó. We bleven vaak staan om ervan te genieten. We klommen en daalden bijna voortdurend. In het begin was er nog wel wat vlak terrein, maar dat duurde maar heel even. Het weer was overigens optimaal. Meer dan een T-shirt was niet nodig.
We kwamen af en toe langs ruïnes van vroegere gebouwen en vroegen ons allemaal af waarom iemand op zo’n eenzame plek, zo ver van alles af, in godsnaam een huis zou willen bouwen. Wellicht vroeg de persoon in kwestie zich dat zelf ook af, want verder dan een paar onaffe muren was men meestal niet gekomen.
Na talloze prachtige vergezichten kwamen we aan bij de finale klim. De stekelige bosjes probeerden ons intussen aan te vallen met hun gemene doornen, maar… we waren voorbereid. Geen last! En Jan liet ons trots zijn niet gehavende benen zien die hij ondanks de korte broek toch helemaal heel had weten te houden. Hoe doet-ie dat?
En inderdaad, het was een pittige en lange klim. Er moest meerdere malen gestopt worden om de iets minder fitten de kans te geven om te recupereren.
Na een goede drie uur wandelen kwamen we weer terug bij La Venta del Collao. We vonden een tafel buiten met zon én schaduw. Het bier liet zich er zeer goed smaken.
Cora en Jan, bedankt voor een schitterende wandeling. Het was zeer de moeite waard!
Niek JvR
