Coll de Rates
In opdracht van de grote initiatiefnemer en organisator Frans werden wij verzocht om op tijd bij de voormalige vrouwengevangenis in Teulada te verzamelen. Alle 11 deelnemers François, Rien, Ludo, Robert, Cora, Carla, Myriam, Walter en natuurlijk Frans en schrijvers dezes Frank en Mieke waren keurig op tijd. Met drie auto’s iets verder dan Jalón gereden alwaar de beklimming van de Coll de Rates begon. Eerlijk gezegd waren Frank en Mieke best een beetje gespannen omdat het de eerste keer was dat ze met deze ploeg professionele bergbestormers mee waren. Er werd dan ook een beetje kritisch naar ons nieuwelingen gekeken, zo ook naar ons schoeisel! Echter wij zijn zeer goed begeleid en aangemoedigd, waardoor wij het – net als iedereen – wel vermoeid, maar o zo gelukkig volbracht hebben.
Nadat de auto’s geparkeerd waren sloegen wij onmiddellijk een pad in dat naar boven leidde en na een aanvankelijk goed te doen begin kwamen er enkele behoorlijke pittige trajecten. Gelukkig wees Frans halverwege op een alleenstaande boom hoog boven ons en vertelde optimistisch dat dit het hoogste punt was. Dus stappen maar weer. Na ruim twee uur genoten te hebben van prachtige uitzichten kwamen wij op het bewuste punt en hebben op een muurtje bij een niet bewoond huis uitgerust en een verdiende pauze gehad. Nu nog een klein bergruggetje te gaan volgens Cora en dan konden wij aan de afdaling beginnen. Na ook dat parcours genomen te hebben zagen wij een restaurant met een heerlijk terras, echter als echte stoere stappers lieten wij dat links liggen en zijn wij aan de afdaling begonnen. Deze was tot groot genoegen veel beter begaanbaar dan het pad omhoog.
Van Cora kregen wij onderricht over de zaken die we onderweg tegenkwamen, nadat wij nesten van dennenprocessierupsen ontweken hadden en over processies heen waren gestapt, kregen wij al lopend een college over deze rupsen. Bijzonder leerzaam en zeker het weten waard! Blijf uit de buurt van deze aardig uitziende rupsen. Googel het eens en je zult versteld zijn van het verhaal over deze rupsen, zeker in deze periode van het jaar.
Halverwege de afdaling wist Frans een heerlijke plek tussen de rotsen waar wij allen een plaatsje hebben gezocht en van de eigen meegebrachte lunch en het uitzicht genoten hebben. Daarna de rest van de afdaling, voorzien van een kleine omweg waardoor er weer een stuk gestegen moest worden, naar de auto’s die rustig tussen de bloeiende amandelbomen op ons stonden te wachten. Vervolgens naar Jalón alwaar wij op een terras in de zon een welverdiend apero tot ons genomen hebben.
Kortom het was een prachtige dag, een machtige tocht, voortreffelijk gezelschap en nog veel meer van al dit goeds. Volgende keer, dan wel ontspannen, weer mee. Met dien verstande dat dat voor ons pas half april wordt.
Frank en Mieke
