Een van mijn vaste gezegdes is : “het is nooit leuk om een koningin te zijn.” Je mag niks zeggen, je mag niks doen, je moet steeds netjes gekleed gaan, je kunt niemand vertrouwen, etc., etc. Je mag dan wel stinkend rijk zijn en een miljard onderdanen hebben, zoals koningin Victoria, maar je kunt toch beter met een krap pensioentje in Benidorm zitten.
Zo dacht koningin Victoria na vele jaren koningin te zijn geweest er waarschijnlijk ook over. Totdat ze een mooie Indiase man (Abdul) ontmoette. In de film althans. In werkelijkheid was het een dikke, vette papzak, die ook nog eens slecht was gekleed. Nou was Vicky ook wel stevig aan de maat. Maar goed, ik dwaal af.
Deze Indiase adonis weet het hart te veroveren van de Queen. Het wordt een schoolvoorbeeld van een platonische liefde. Hetgeen van de kant van Victoria natuurlijk te begrijpen is, omdat ze al negen kinderen had en er geen voorbehoedsmiddelen waren in die tijd. Ik kan mij ook verplaatsen in Abdul omdat de sexappeal van de Queen toch wel ernstig door haar drukke baan te lijden had gehad. Kortom het bleef bij een enkele keer een handje vast houden en veel lieve woordjes.
De film toont aan, dat een platonische liefde niet minder vurig hoeft te zijn. Misschien wel dieper.
De film is gebaseerd op de originele dagboeken van Abdul Karim. Deze zijn gevonden in 2010. De film heeft bij nader inzien een hoge actualiteitswaarde. Onze Abdul heet eigenlijk Mohammed Abdul Karim. Een moslim dus.
Wat zou er gebeuren als Amalia verliefd zou worden op een Oosterse prins, niet die uit Saoedi Arabië natuurlijk. De film geeft alvast een indruk.
By the way:
Dit jaar wordt voor Engeland een gedenkwaardig jaar. U denkt nu onmiddellijk aan de Brexit. Ik niet. Precies 200 jaar geleden werd koningin Victoria geboren. Dat zal voor de Britten dus een jaar worden vol nostalgie.
Vooraf houd ik een korte inleiding over Victoria en deze film.
Tot woensdag 16 januari, 20:00
