We zijn tachtigers en eigenlijk best wel tevreden over ons zelf. We bridgen, we tennissen, we staan achter de bar, we rijden nog met de auto naar Nederland. Maar soms slaat de twijfel toch toe.
Deze week nog tijdens het tv-songfestival. Een mode-lichtshow begeleid door seksueel geïnspireerde acrobatiek. Idiotie waar we af en toe met verbijstering naar keken. Met zang of zingen heeft het niets te maken, ook al staat er een dwaze figuur met een hoedje over zijn ogen met een microfoon in zijn handen. Er was publiekelijk ook al besloten wie er zou winnen: op grond van een oorlog begonnen door een niet-deelnemend land!
Het was ons al eerder overkomen deze maand. Het gevoel van niet meer van deze tijd te zijn. Tijdens een rondtoer door de Extramadura en Andalusië wilden we aan het eind van de dag wat eten in een restaurant bij Huelva. Na binnen treden zagen we een paar stellen op hun schermpje loeren. We vroegen de ober of hij sopa marisco had. Dat was niet het geval, jammer, maar niet erg en dus gingen we zitten met de vraag naar de menukaart. De ober wees naar de sticker met een QR-code op de rand van de tafel. Wij hadden onze smartphone niet bij ons, zouden dat sowieso niet gedaan hebben en dus vroegen we weer naar de menukaart. Die hadden ze niet! En dus? Dus niets! We stonden op om weg te gaan en de man liet ons inderdaad schouderophalend gaan!
Een mal geval of zouden we toch niet helemaal meer van deze tijd zijn?
Paul van Halteren
