We woonden in Kenya met drie kleine kinderen en de feestmaand december kwam eraan. Met Kerst een paar dagen kamperen op een eilandje in het Victoriameer leek een leuk idee. Maar toen het pontje erheen kapot bleek, weken we uit naar een vlakbij gelegen mini natuurparkje. Dat lag in Masai gebied en werd bewaakt door een Masai politiepost. We waren de enigen en kennelijk apprecieerden de agenten onze komst. Al tamelijk vroeg in de morgen van eerste Kerstdag kwam een officiële delegatie ons uitnodigen voor een Kerstlunch bij hen. In Kenya gebiedt de gastvrijheid in het algemeen dat je je gasten als eersten en alléén laat eten. Zo gun je ze het lekkerste en zo veel als ze willen. Kenmerkend voor een samenleving waar schaarste de norm is maar voor ons vaak wat ongemakkelijk.
Zo ook bij de agenten. We werden na aankomst met ons vijven rond een tafeltje gezet en kregen met trots ieder een grote kom klonterige, zure, volle melk aangereikt waarna ze zich terug trokken. Grote suikerpot stond op tafel klaar. Natuurlijk dat is wat de Masai een leven lang eten naast af en toe wat vers bloed. Dus ook melk als “kerstlunch”. Die zure melk proeft echt zuur en niet bedorven zoals zure melk bij ons, doordat het echte volle melk is, daar is echter ook alles mee gezegd. Met heel veel suiker en een krachtige zelfsuggestie: “yoghurt, yoghurt” is het net te doen, maar nog maar net. Wat moesten we? Je wilt die aardige jongemannen niet voor het hoofd stoten, dus dronken we onze kommen leeg. Nou, dat ging niet op voor onze kinderen, leeftijd twee, drie en vijf. Maak dat de kat wijs dat het op yoghurt lijkt, bah, dit eten we niet! Zo daar zaten we, we konden toch nauwelijks drie van de vijf kommen onaangeroerd achterlaten. Met nog een stevige portie zelfsuggestie hebben Nico en ik ons moeizaam ook nog door de drie kinderkommen heengewerkt. Pff, viel niet mee, alleen al qua hoeveelheid. Ziezo, dachten we, dat zit er op. Wegwezen, nu! Niet dus want ogenblikkelijk kwam er een agent aangesneld met nóg twee kommen. Ja ja, ze hadden het wel gezien, wij vonden het kennelijk zó lekker dat we zelfs het eten van onze kinderen afpakten en opaten*. En ja, als je iets zó lekker vindt, dan krijg je als gast er vanzelfsprekend meer van. Het is tenslotte Kerstmis! Eet smakelijk!
Coral Dekkers – Hulshoff Pol
* Het opeten door de ouders van voor hun kinderen bestemd eten werd in Kenya vrij gewoon gevonden. Wij keken daarvan op. Maar, zo legden ze ons uit, kinderen hebben nog zoveel meer tijd om te eten dan de ouders, dat die daarom voor gaan.
