Wat jaren geleden kreeg ik een opdracht van een bedrijf, gespecialiseerd in voedselverwerkingsmachines en dan met name speciaal productielijnen van roestvrij staal, om zo’n productielijn te filmen voor een wereldwijde promotie van producten van Le champignon de Paris.
Maar om een lang verhaal toch wat korter te maken, ¨Le champignon de Paris¨ is een wat donkere champignon die gekweekt (het mycelium) worden op de schillen van uitgeperste druiven in ooit uitgegraven grotten onder de wijnvelden van zuid-Frankrijk en dan met name in de streek van Saint-Émilion. Dit is een Franse gemeente in de regio Nouvelle-Aquitaine, département Gironde, arrondissement Libourne. Het is op ongeveer 40 km ten oosten van Bordeaux gelegen.
Op zaterdagmiddag vertrok ik uit het mooie Twentse Land, richting het zuiden. In Eindhoven ging ik in een chique restaurant eerst even iets nuttigen voor de verdere tocht. Gezeten in een zeer zonnige en prachtige lichte serre van het restaurant, bestelde ik om te beginnen een champignonsoep.
Een wat slechte gewoonte van mij was ‘teveel’ zoutgebruik en dat compenseerde ik door middel van het bij eenieder wel bekend product, zijnde MAGGI. Nu stond daar in het restaurant op de vensterbank een ½ liter groot zijnde kunststoffles Maggie. De opening was een beetje opgedroogd aan de top en daardoor iets verstopt. Ik pakte die dus met twee handen beet en drukte met volle kracht, waarbij de fles kapot knapte en alles zeker een meter in het rond onder de Maggie zat, ikzelf incluis. Ik pakte op goed geluk een servet, wreef mij de ogen uit zodat ik weer wat kon zien en keek recht in de ogen van een super-chagrijnig ouder stel recht tegenover mij en sorry, maar ik begon te lachen en kon NIET meer stoppen… De maggie prikte overigens heel erg in mijn ogen.
Na het bezoek aan het toilet en met de handdoek van het restaurant nog in mijn handen, schoot een ober naar mij toe en verzocht mij het restaurant onmiddellijk te verlaten. Bij mijn auto heb ik andere kleding aangetrokken en heb de rest van de bestelling, inderdaad biefstuk met champignons, maar zo gelaten en mijn reis vervolgd naar Saint-Émilion, met nog onbedoeld de handdoek van het restaurant als aandenken.
Ik kreeg die week nog wel een aangename verrassing! In het idyllisch gelegen hotel waar ik een week verbleef, verbleven ook franse schoonheidskoninginnen die dezelfde week daar een cursus hadden en op het terras naast het zwembad defileerden.
Buiten dat had ik een zeer werkzame en leerrijke week in de grotten. De champignons werden door kleine plaatselijke vrouwen gestoken, het is daar maar ongeveer 1,5 meter hoog. Zij droegen een hoofddoek met daarop een waxinelichtje om niet teveel licht te hebben. Vervolgens werden de champignons naar de werkplaats vervoerd en schoongemaakt, geblancheerd etc. en voor transport gereed gemaakt.
De film was overigens een groot succes, al voel ik nog steeds mijn rug als ik er aan terug denk…
Rob Lem
