We waren verhuisd en ik wilde in deze nieuwe woonplaats ook weer gaan paardrijden. Uiteraard was de manege nieuw voor mij en kende ik daar nog niemand. Mettertijd zou dat wel komen. Na het rijden werd er altijd aan de bar nog wat gedronken en meteen al de eerste keer kom ik in gesprek, heel geanimeerd, met een bijzonder aardige vouw. Opgetogen ga ik naar huis: lekker gereden en meteen een leuk contact opgedaan. Ook daarom keek ik alweer uit naar mijn volgende paardrijles.
De week daarop zie ik tot mijn genoegen dat ook zij er weer is dus verheug ik me al op het drankje na afloop. Helaas, dit keer besteedde ze geen enkele aandacht aan mij, nauwelijks een groet zelfs. Nou ja, redeneerde ik, omdat wij nu een avond gezellig gepraat hebben hoeft ze niet meteen haar andere kennissen te laten vallen natuurlijk, zien volgende week wel weer. En ja, toen werd het na afloop weer net zo gezellig als die eerste keer. Opgelucht, niets aan de hand.
Maar de week daar weer na werd ik opnieuw vrijwel genegeerd, ook leek ze wel iets stuurser te kijken of verbeeldde ik me dat maar? Dit begon wat ongemakkelijk te voelen dus toen het de daaropvolgende week wel weer gezellig was heb ik de stoute schoenen aangetrokken en gevraagd waarom ze soms zo gezellig met me kletste maar me andere keren nauwelijks aankeek? Oh, nee zei ze ik kijk er ook naar uit weer met jou te praten maar weet je ik heb mijn rijabonnement samen met mijn tweelingzus, ja eeneiig, en we komen om de week. Met bovendien identieke rijkleding aan zullen we vast heel erg op elkaar lijken! Dáár was ik nog even niet opgekomen.
Coral DHP
