Wij wonen in Teulada, in het buitengebied en toch maar vierhonderd meter van de rand van het dorp. Ons weggetje is al smal maar het kon nog smaller zo bleek. Aan de andere zijde van de berg was de korte verbindingsweg tussen een urbanisatie en Teulada maar net één autootje breed. Naast het asfalt hield de bancal meteen op en de bancal lager lag zo’n drie meter dieper. Dat had ik wel eens bestudeerd maar opvallen deed het verder niet omdat enorme braamstruiken het hoogteverschil voor het oog verdoezelden. Wij liepen daar vaak met onze hond Baflo en dan denk je er niet meer aan. Zo ook die ene keer.
Het was hoogzomer. Na een heerlijke dag met zon en veel zwembad maakte ik, nu gehuld in een topje en lange wikkelrok, met Baflo daar een relaxte late namiddagwandeling. Al lopende, ik wat in gedachten verzonken, komt ons een auto tegemoet, een wat breder type. Ik wil goed aan de kant gaan en doe nog een extra stapje opzij. Jazeker: stap net iets te ver en zak naast de weg onmiddellijk tot mijn middel in de braamranken waarbij mijn rok weinig bescherming biedt tegen het gekras op de beentjes. Baflo, trouwe volgeling, volgde mijn niet al te snuggere voorbeeld en begon daardoor tegenover mij ook weg te zakken in de braamstruiken. Het flitste door me heen dat, ging hij te diep, ik hem er nooit meer uit zou weten te krijgen. Dus met de kracht der wanhoop til ik hem op en duw hem naar de weg. De auto was allang voorbij. Maar door die kracht had ik mezelf nog verder in de struiken gewerkt en alleen nog mijn hoofd en armen staken eruit. En natuurlijk kreeg ik zoals bij mij te doen gebruikelijk compleet de slappe lach. Helpt niet maar gaat gewoon zo. Baflo stond, vrolijk kwispelend, uitbundig naar mijn net boven de weg uitstekende hoofd te blaffen. Nieuw spel misschien?
Er kwam nog een autootje aan, een oude kever met aan het stuur een jonge meid. Die ziet een hond blaffen naar een hoofd naast de weg ! Stopt, stapt uit en probeert mij er uit te trekken maar dat lukte niet zo goed, doet dan voor een beter houvast een stapje opzij en ….. ook zij schiet het bramenstrueel in, tegenover mij in het gat waar net Baflo nog zat. Twee hoofden tegenover elkaar naast de weg en samen huilend van de lach. Dat duurde wel even want net als we bijkwamen en de situatie overzagen begonnen we weer. Gelukkig had zij jeans aan en wist ze zich uiteindelijk naar boven te werken waarna zij ook mij er uit kreeg. Meer lachen zeker toen bleek dat nu haar autootje niet meer wilde starten.
Nog een paar jaar zijn naast de weg die twee ronde gaten in de braamstruiken zichtbaar gebleven. Ze verdwenen pas toen het nieuwe waterdeposito werd uitgegraven en de 60.000 kubieke meter zand tegen het smalle weggetje aan werden gedumpt. Je kunt daar nu volkomen veilig meerdere stappen opzij zetten.
Coral DHP
