Zoals u weet hebben Els en ik tien jaar lang de jaarlijkse bridgereis georganiseerd. Na iedere reis was er van de bijdrage van 400 – 500 euro per paar meestal 20 – 40 euro over, die ik dan na afloop aan de deelnemers terug betaalde. De NVOC, aan wie het deelnemersgeld was betaald, betaalde iets van 90% van het totaal bedrag aan het hotel vóór de reis en ik betaalde met mijn creditcard na afloop het resterende bedrag. Eenvoudig en goed geregeld.
Bij de Parador van Mojácar was er een probleem. Het totaalbedrag moest op naam staan en NVOC was onvoldoende. Geen probleem en ik tekende met mijn naam voor het totaal bedrag. De receptionist wilde de daaraan gekoppelde punten naar mijn Parador-account overmaken, maar ik was helemaal geen amigo. Dit was de eerste keer voor ons in een parador. Na hardnekkig aandringen van zijn kant zijn wij toen Amigos van de Paradores geworden. Klaar zou je denken!
Een jaar later komen wij met de auto terug uit Nederland door Frankrijk en de Pirineos. Ergens bij Alcañiz had ik er genoeg van en dacht Els te verrassen met een nachtje Parador daar. Bij de receptie vond ik de prijs veel te hoog en overwoog om toch maar een ander hotel te zoeken in die stad. Totdat de receptionist vertelde dat we een ongehoord hoog aantal Puntos de Amigos de Paradores hadden en voor nop in het hotel konden overnachten. Toen bleek dus dat Señor Yague in Mojácar het totale aantal punten van alle deelnemers van de bridgereis op onze naam had geboekt! Een feest, want we hebben daardoor nog vele nachten op die punten in een parador ergens in Spanje kunnen slapen.
Voor de bridgereis naar Almagro had ik daar bij de budgettering al een beetje rekening mee gehouden. Ten onrechte, want volgens de centrale parador organisatie had meneer Yague in Mojácar dat helemáál niet mogen doen. Dus eindigde de bridgereis van Almagro voor ons in een tekort van een paar honderd euro. En zo eindigde dit malle geval toch weer budgettair neutraal. Nou ja, bijna dan!
Paul van Halteren
