Lange tijd was mijn auto mijn beste vrind
en mijn Tom Tom mijn blinde geleide hond…..
Ze waren mijn “levensgezellen”, waardoor ik van hot naar her kon gaan, wanneer ik het maar wilde.
Maar als de jaren zich “bijna” ongemerkt gaan rijgen, ervaar je op een dag dat je blinde geleide hond, niet zelfstandig denken -en handelen kan, zonder medewerking van jouw hersenfunctie, die het alert zijn op het weg verkeer, moet beoordelen, door kijken, denken, reageren.
Het “goed zien” van je ogen, zit je dwars. Maar ook het vragen “tja: wat nu…. “
Nu, is “mijn laptop” mijn beste vrind, hij opent onbekende vergezichten en
“mijn geheugen” is mijn steun en toeverlaat, waar ik blindelings op vertrouw…..
Zij zijn mijn “lotgenoten”, die mij de hand gaan reiken.
zomer 2015 Froukje
