Annetje van Blokland – Commandeur, ja inderdaad dat ‘van’ daar stond ze op, kwam samen met haar man Jan, na een paar jaar alleen voor vakantie, in 1981 definitief in Moraira wonen. De gezondheid van Jan maakte een verblijf in Nederland niet langer mogelijk. Een goede keuze, zo zou blijken, ze hebben tot 2005 intens genoten van elkaar, de omgeving en de vriendschappen, die in de club ontstonden.
In die beginjaren van de club was iedereen veel meer dan nu op elkaar aangewezen, zonder telefoon of Nederlandse televisie, zonder ‘eventjes’ voor een paar dagen terug naar Nederland te kunnen vliegen, in een land waar vrijwel uitsluitend Spaans gesproken werd, een jonge democratie, nog herstellende van de dictatuur van Franco.
Een aantal vrouwen, onder wie Annetje, ondernamen samen veel activiteiten. De ‘Malle Meiden’ werden ze genoemd. Haar gulle lach, haar onbegrensde gastvrijheid en haar nimmer aflatende drang om acties te bedenken maakte dat zij het hart van deze groep vormde. Ook in het koor heeft Annetje jaren uit volle borst gezongen. Ik herinner me nog dat ze me een paar jaar geleden belde, dat ik toch beslist moest kijken naar het TV programma over Dokters aan de Costa Blanca, want er waren opnamen van het koor gemaakt en zíj stond vooraan!
Tijdens de bijeenkomst in Nederland waar de gelegenheid was om afscheid van Annetje te nemen spraken vriendinnen, een nichtje en de zoons en kleinkinderen van Annetje. De rode draad in al deze verhalen was de bijzondere eigenschap van Annetje dat ze, als ze met je in contact kwam, je de indruk gaf dat juist jij voor haar het meest belangrijk was. Annetje was trouw in haar vriendschappen, iedereen was welkom in de herberg, ze liet iedereen in haar/zijn waarde. Je bent goed, zoals je bent, ook al doe je soms een beetje eigenaardig, zei ze dan en onderstreepte dat met een intense glimlach van oor tot oor.
Tot vijf jaar geleden was Annetje stoer, autoritten in de omgeving met kinderen en kleinkinderen, eten bij ‘opa’, de ezeltjes én, natuurlijk paella bij Pepita. Haar geest bleef speels, haar lichaam trok al die activiteiten niet meer zo goed. In 2014 verhuisde zij van de Calle Pino naar een top appartement in het dorp, veel kleiner, maar met uitzicht als een ansichtkaart. Opnieuw lag de wereld aan haar voeten. Als er één uitspraak op Annetje van toepassing is dan is het: met de zon in je gezicht valt de schaduw achter je.
Het najaar van 2016 begon slecht met een borstbeenbreuk ten gevolge van een autobotsing, waar ze eigenlijk niet meer bovenop gekomen is. Zelfstandig wonen bracht meer zorgen dan vreugde en half december maakte ze dankbaar gebruik van de mogelijkheid bij een zoon in Nederland in te kunnen trekken. Zij heeft daar nog vier intens gelukkige weken gekend, met alle kinderen, hun echtgenotes en de kleinkinderen om zich heen.
Wie ze ook aan de telefoon had vanuit het Spaanse, steeds beloofde ze echt binnenkort weer terug te komen, daar geloofde ze heilig in en wij wilden het ook graag geloven. Het heeft niet zo mogen zijn. In de vroege ochtend van 10 januari 2017 is Annetje rustig ingeslapen.
Haar zoons hebben te kennen gegeven dat zij de vrienden en vriendinnen van Annetje ook de gelegenheid willen geven in een samenzijn op de club haar leven te gedenken. Dit zal plaats vinden op zondag 19 februari 2017 vanaf 12.00 uur onder het genot van een drankje en een hapje.
