Tegen Allerheiligen, op het kerkhof
waar ik dan gewoonlijk ga,
ging ik zoeken naar het kruisje
van ons moe en onze va.

’t Was er allemaal veranderd.
‘k Zocht naar de gekende rij,
maar waar ik vroeger bloemen zette
was nu alleen maar groene wei.

Waar is de herinnering gebleven?
Is het hier.., waar ik nu sta?
Sta ik op de laatste rustplaats
van ons moe en onze va?

Wat is de tijd toch snel gevlogen,
zo denk ik over vroeger na,
ze zouden nu al méér dan 100 jaar zijn,
ons moe en onze va.

Ik ging dan maar terug naar huis
met die bloempot en m’n rijf.
Misschien kan ik een ander nog plezieren.
Ik zie wel waar ik er mee blijf.

Maar, in mijn hart en mijn gedachten
jaagt een beeld ’t verleden na,
zonder kruis, maar wel met lieve gezichten
van ons moe… en onze va.

Aloïs Luyckx