Onderweg op een van onze tochten passeerden we de aanwijzing naar een Acueducto Romano. Daarover hadden we bij het Oficina de Turismo niets gehoord dus op onderzoek uit.
Het aquaduct werd door de Romeinen aangelegd om een Romeinse stad, het huidige Cella, van water te voorzien. Deze plaats bestond al sinds de 1ste eeuw voor Chr. Het aquaduct begon aan de oostkant van het huidige Albarracín waar water uit de Guadalaviar werd ingenomen. Waar precies is nu onduidelijk maar vrijwel zeker bij een bepaald weiland op straatniveau. Vandaar liep het aquaduct door de bergen, langs Gea de Albarracín, naar Cella. Het was ongeveer 25 km lang. Een deel bestond uit een open kanaal maar een flink stuk van het aquaduct moest uit de rotsen uitgehakt worden om een gelijkmatig verval te bewerkstelligen van gemiddeld 3/1000. Door de grilligheid van het terrein liep een deel hoog door de rotsen maar een ander deel diep, tot 60 m, onder de grond. De capaciteit bedroeg 300 liter per seconde. Hoe lang het aquaduct in gebruik is gebleven is niet bekend, rond 900 stond het droog. Daarna werd het rotsgedeelte een toevluchtsoord voor herders, landbouwers en allerlei dieren.
Toen we eenmaal wisten waar we naar moesten kijken, zagen we langs de weg een stuk boven ons in de verticale rotswand hier en daar een rijtje vierkante gaten als “ramen”, de luchtpunten waar vroeger het water onder stroomde. De plekken waar je dichtbij het acueducto kunt komen, staan langs de weg aangegeven op tamelijk onopvallende, smalle verticale borden. Het blijken leuke wandelingen en niet te lang. Op een paar plekken kun je zelfs een eindje het acueducto in. De omgeving bij die wandelingen is ruig en indrukwekkend. Soms zijn er picknicktafels met rieten afdakjes: in een dagje uit is dus ook voorzien! Wij gebruikten die plek om er na zo’n wandeling een tijdje heerlijk te gaan zitten lezen.
Behalve de zeer uitgebreide infoborden was er een modern ogend Infogebouwtje. Helaas tijdelijk gesloten. Dit lag aan het eind van het plaatsje Gea de Albarracín waar ook een paar interessante wandelingen naar het aquaduct zijn. Vlakbij het gebouwtje was de gemeentetuinman zich te buiten gegaan aan wonderlijk snoeiwerk!
Al toerend kregen we rond lunchtijd zin in eten. Nou plaatsjes genoeg, op de kaart en in het echt, maar die deden niet aan restaurantjes, althans we zagen ze niet. Zelfs de paar die uitnodigend langs de weg stonden aangekondigd bleken alsnog potdicht. Ook waren die dorpjes zo uitgestorven dat we geen mens tegenkwamen om iets aan te vragen. Toch bleken ze daar in het rurale meer bij de tijd dan we aanvankelijk concludeerden. Twee keer zagen we op het gebouw van de ayuntamiento een bord bevestigd met daarop de mededeling: SIN AGRESIONES SEXISTAS. Opgelucht verder gezocht.
Coral Dekkers – Hulshoff Pol
