Het was een stralende dag. Op het treinstationnetje in Teulada zaten Marianne Willeboordse en Coral Dekkers, de organisatoren van deze speurtocht, om 9 uur al in de zon. Zij begroetten de clubleden die om half 10 met de trein mee zouden gaan; de andere groep zou een uur later gaan. We stapten in en zij regelden soepel onze kaartjes in de automaat in de trein. Dat dit niet zo eenvoudig was bleek daarna.

Een man kreeg het niet voor elkaar. Zijn 5 euro biljet werd niet geaccepteerd. Marian, van onze groep, bood aan om het te wisselen voor 5 euro muntstukken. Het ene na het andere muntstuk werd niet geaccepteerd, en geruild. Onze hele groep keek toe en vond het doorzettingsvermogen van de man bewonderenswaardig. Na drie kwartier proberen (!) bleek de automaat ineens wel weer briefgeld te accepteren. Snel werd het biljet en de munten weer terug geruild, de man tikte voor de zoveelste keer zijn wens in en zowaar, hij kreeg zijn kaartje. Er ging een gejuich en applaus voor hem op.

We moesten overstappen in Benidorm en daarna was het nog een kwartier tot we bij onze halte Creueta kwamen. We liepen naar het terras van Cafetaría La Barbera en kregen de route met vragen. Omdat het druk was -we waren met bijna 60 clubleden- en het langer zou duren voordat we koffie konden bestellen liepen we alvast een stukje van de route. Ik haakte aan bij een heel gezellig groepje, Roos, Ed, Jaqueline en Ronald.

Nadat we de expositie hadden bekeken van Japanse schilderijen naast Finca Barbera streken we neer op het eerstvolgende straatterrasje want ja, zonder koffie wordt het niks. We vervolgden onze route en speurden alle kanten op om de antwoorden op de vragen te vinden, zelfs naar de dakgoten. De huizen waren in diverse kleuren geverfd en de binnenstad is echt mooi dus we genoten ook gewoon om daar te zijn. In het aanbevolen museum waren wat archeologische vondsten te bekijken en een lading kruiken uit een vergaan schip uit de Romeinse tijd.

We streken weer neer op een terrasje voor een versnapering en na een blik op het horloge mocht dit ook wel alcoholisch zijn.

Via enkele pleintjes, trappen, langs een fonteintje en een aflopend pad naar de rivier (een klein stroompje) stonden we ineens op de enorme boulevard aan het brede strand. In zee in de verte was het eilandje Malladeta te zien. We besloten van een lunch te genieten met dit mooie decor. Veel van de andere groepjes deden dit ook daar. Met vier rolbanden werd het ons makkelijk gemaakt om verderop vanaf de boulevard weer naar boven te gaan naar de binnenstad. Terug naar het station of naar de chocoladefabriek van Valor.

Ook andere groepjes clubleden waaierden uiteen en zo ontstonden er weer andere groepen die de rondleiding kregen.

Het was interessant te zien hoe groot cacaobonen eigenlijk zijn, waar ze groeien en hoe ze verwerkt worden tot de diverse heerlijke chocoladeproducten met elk een andere smaak. In de winkel konden we proeven (en nog eens proeven, en nog eens.. ) en kopen wat we lekker vonden en veel van ons kochten diverse plakken. Via de nooduitgang raakten we buiten en moesten nog wel lang wachten op de trein. Maar dat was geen probleem, want wat was daar vlakbij? Juist, een terrasje.

Terug in de trein leek de rit veel langer te duren dan op de heenweg. Het was dan ook al lang donker en dus niets meer te zien van de ruige, mooie omgeving bij Mascarat en Benissa. Misschien nog eens doen, zo’n treinreisje langs de Costa.

Bedankt Coral en Marianne, voor het uitzetten en organiseren van deze leuke speurtocht in Villajoyosa!

Cora van Loon