Vol verwachting liep de zaal vol met leden met een lege maag. Waarmee zouden we onze maag kunnen vullen en hoe? Nou we hebben het geweten. Je zou bijna kunnen zeggen met “handen en voeten”. We moesten een vragenformulier invullen waarop de gangen van voor, hoofd en nagerecht cryptisch waren omschreven.
En zo werd het ook uitgeserveerd. Je raadt het dus al: bij onjuiste invulling stond bijvoorbeeld het ijs als voorgerecht voor je neus en de rijst als toetje en ga zo maar door. Dat bracht veel hilariteit teweeg maar het smaakte allemaal prima.
En zo te horen heeft iedereen genoten van dit bijzondere menu. Met dank aan alle vrijwilligers die dit originele eetfestijn hebben georganiseerd.
Margriet Ietswaart
Op zich al een “rompecabeza” bleek ook nog eens een bron van hilariteit. Dat begon bij aankomst al. Eenieder kreeg een briefje in de handen gefrommeld met daarop een mysterieuze code die bleek te verwijzen naar een tafel en een stoel. Ongemakkelijk ver van je partner en vaak midden tussen allemaal onbekende NVOC-leden. Voor de één een zegen en voor de ander een nachtmerrie. Maar niet alleen daarmee werd je uit je comfortzone geslingerd. Géén keurig menu met daarop de specialiteiten van ons professionele keukenteam onder leiding van Anneke en Babs. Maar een soort cryptogram waar de meerderheid van de 58 genodigden een kwartier lang verdwaasd naar zat te kijken, al dan niet smekend om hulp of een leesbril. De oplossing van elke regel verwees naar een onderdeel van de maaltijd dat in de juiste gang geplaatst moest worden. En dan maar bidden. Dit bracht één van de meer resolute vrouwelijke gasten ertoe om er dan maar zelf een keuzemenu van te maken, in de hoop dat de keukenbrigade daar begrip voor zou hebben. Maar… nou nee, dat hadden ze niet! De bestelling kwam met kerende post terug.
Enfin, het voorgerecht werd geserveerd door de respectievelijke tafeldames en -heren van de organisatie. En daarmee begon de ellende. Menigeen had daarna als voorgerecht uitsluitend een compleet bestek voor zich liggen zonder eetbare materie. En toen begon het kwartje te vallen, want er was al aangekondigd dat iedere gang compleet afgeruimd zou worden. Donkere wolken pakten zich samen boven de betrokkenen die al visioenen begonnen te krijgen van borden soep zonder lepel of zelfs helemaal zonder bestek. En ze kregen gelijk, hetgeen maar weer eens aantoonde dat er géén groter vermaak bestaat dan leedvermaak. Helaas kon niet iedereen dat onderschrijven en werd er her en der hevig geprotesteerd. Maar de organisatie was onverbiddelijk.
Uiteindelijk kreeg iedereen toch een min of meer complete lunch binnen. Een heerlijke gazpacho, salade, bruschetta’s, een uit de kluiten gewassen saté, rijst, ijs, vruchtencoupe, koffie en een bonbon. Dat alles in een zelf samengestelde volgorde. Echt een fantastische prestatie van de organisatie om dat allemaal in goede banen te leiden: “me quito el sombrero”.
De maaltijd werd afgesloten met een verhelderende toelichting van Pieter die nog eens aantoonde dat onze leeftijd er niet bij helpt om een maaltijd in de juiste volgorde opgediend te krijgen. Al met al een ontzettend leuke ervaring die zo te horen velen ertoe zal brengen om zijn of haar familie ook zoiets aan te gaan doen. Binnen de NVOC helaas niet voor herhaling vatbaar want dan is het geen comida diferente meer.
Dank aan iedereen, die dit kostelijke gebeuren mogelijk heeft gemaakt.
Riet & Reijer
