We verzamelden om 10:00 uur bij Rodafoc in Teulada en zijn zoveel mogelijk met elkaar meegereden in verband met de beperkte parkeermogelijkheid bij het restaurant waar de wandeling zou starten en ook weer eindigen.
In Pinos konden we alle auto’s kwijt en liep er al snel een lange sliert kleurrijk geklede clubleden en hun honden door het landschap op weg naar de ‘Ermita de Pinos’. Daar aangekomen konden we allemaal naar binnen en een plekje op de banken zoeken. Irene nam vanaf de kansel het woord en vertelde over de geschiedenis van deze Ermita en het drama van martelares Santa Barbara (zo rond het jaar 306 na Chr.), de dochter van de Griek Dioscorus, heiden en afgodendienaar. We hebben om geen verkeerde feiten te melden ons toch even in Wikipedia verdiept. De legende meldt dat zij een hele mooie dochter was en veel te veel mannen om haar gunsten dongen, waarop haar vader besloot haar in een toren op te sluiten. Daar kreeg zij een verschijning van de Heer waarna zij zich bekeerde tot het Christendom, dit tot grote woede van haar vader. Barbara wist ondanks haar opsluiting te ontsnappen via een later in de toren aangebracht derde raam (als teken van de heilige drie-eenheid) maar werd na een aantal ‘wonderen’ toch gevangengenomen, berecht en gemarteld. Ze bleef echter Christen en werd uiteindelijk door paps onthoofd. Barbara is de patroonheilige van artilleristen, militaire ingenieurs, mijnwerkers en anderen die met explosieven werken. Haar associatie met de bliksem die haar vader doodde, heeft ervoor gezorgd dat ze wordt aangeroepen tegen bliksem, explosieven en vuur. Ze is ook de patroonheilige van wiskundigen. Haar naamdag is 4 december en dan wordt er in deze Ermita een mis aan haar opgedragen. Ze wordt altijd afgebeeld met een toren en soms ook nog met een kanon en een martelaarstak.
Eenmaal weer buiten werd er eerst nog een groepsfoto gemaakt en daarna werd de wandeling weer vervolgd. Het was een prettige wandeling, hoofdzakelijk over af en toe iets hellende en dalende asfaltwegen, met een prachtig zicht op de grillige rug van de Bernia. Omdat de route goed beloopbaar is, was er ook tijd (en ook genoeg adem over) om al wandelend gezellig over van alles en nog wat met elkaar te kunnen praten.
We verlieten het vlakke asfalt om via een strook bebossing op een paadje uit te komen dat vermoedelijk is ontstaan door waterstromen tijdens zware regenval, want het was een soort geul met links en rechts wat losliggende stenen. We kwamen uit in een dal op een rotsplateau. Daar hebben we staand en zittend op de rotsen even gepauzeerd om een slokje water te drinken of iets kleins te eten.
Daarna weer terug omhoog naar de asfaltweg om weer terug te keren naar de Ermita de Pinos, waar inmiddels kunstenaar Benno Treiber op ons wachtte. Hij had de deuren van zijn tentoonstellingsruimte naast de Ermita speciaal voor ons geopend. Benno Treiber is kunstenaar en schilder en heeft zich gespecialiseerd in zeefdruk. Hij maakt bijvoorbeeld afbeeldingen van de omgeving van Pinos zoals het er daar in de prehistorie uitgezien zou hebben met een groot meer aan de voet van de Bernia. Deze afbeeldingen, maar ook de diverse door hem gemaakte vogels heeft hij op de gevel van zijn atelier aangebracht. Hij biedt zijn zeer gevarieerde kunst ook te koop aan, onder andere via zijn Casa del Pajaro in Altea.
Daarna zijn we weer teruggelopen naar de plek waar we de wandeling waren begonnen, Restaurante Pinos. Op het terras waren drie lange tafels voor ons gedekt. Na een heerlijke lunch kon iedereen zijn eigen weg weer vervolgen.
Met dank aan Irene (en ook Harm) voor de organisatie!
Petra & Monique
