Het was een gewaagd plan, om vier uren te gaan bergstappen op de Sierra de Bèrnia aan het eind van de lente. Want de zon kan al genadeloos branden. Maar we hadden geluk, een koel windje, zo’n 24 graden en een beetje bewolking.

Enthousiast stapten we, na drie kwartier rijden, met 14 personen en Perro uit 4 auto’s en begonnen aan de lange klim naar het tunneltje. Die duurde een uur en we begonnen steeds meer te snakken naar dat tunneltje, want daar zouden we in de schaduw pauzeren en de klim eindigen. We hoorden de verhalen van degenen die al eens eerder door dat tunneltje gegaan waren: je zou op je knieën moeten kruipen, of als je niet te groot was zou je op je hurken moeten schuifelen. De nieuwkomers waren benieuwd, misschien een beetje bezorgd. Uiteindelijk viel het mee, er lag wat water op de bodem dus je moest uitkijken. Maar het uitzicht aan de andere kant, over de kust van Altea en de Sierra Helada, was prachtig! Hoewel het een beetje heiig was genoten we van het vergezicht. Na de pauze wandelden we over het stenige pad verder langs de hoge rotswand en met de vallei met bloemen links van ons.

Tot we bij het fort kwamen. Het fort werd in 1562 gebouwd in opdracht van Filips II met de bedoeling de kuststrook te beschermen tegen invallen van Moorse piraten (de Barbarijnse zeerovers) en tegen een opstand van de na de Reconquista nog aanwezige moslimbevolking. Ook hier bleven we even rondkijken en begrepen de strategische ligging van dit fort.

We vervolgden onze weg met nog wat klimmetjes over keien en een lange afdaling door de vallei, terug naar de parkeerplaats. Op zondag is het redelijk druk met bergwandelaars, en de terrassen en restaurants in de bergen zijn dan ook allemaal bezet. Dus besloten we maar om huiswaarts te gaan. Enkelen van ons puften nog even uit bij het oerlelijke terras in Teulada naast de Toyota dealer. Maar het ging om de gezelligheid van elkaar, en de bergwandeling die zwaar was maar de moeite waard!

Cora van Loon