Almagro heeft een schitterende Parador die ooit begon als Augustijner klooster. De cellen van weleer zijn nu prachtige kamers. Deze liggen rond een aantal, niet direct overzichtelijk gelegen, langwerpige binnenplaatsen. Dat leverde, zeker in het begin, nog wel eens wat dwalen op. Ook niet erg: zoveel moois was er te zien !

Ten noorden van Almagro ligt Daimiel met zijn zeer bekende Tablas de Damiel (zie een eerder STUKJE SPANJE). Maar behalve dit watergebied ligt er vlak ten noorden van Daimiel (2 km), een prachtig flamingo meer: Laguna de Navaseca. Het staat maar amper aangegeven. Ten onrechte vonden we. Het is een prachtig meer met zeker zo’n honderd flamingo’s en daarnaast nog een schat aan andere watervogels: allerlei eenden, dodaars, futen en wat niet al. We hebben vanuit een schuilhut een hele tijd ademloos met onze kijkers zitten observeren en wat een pracht als een paar flamingo’s zomaar over komt vliegen, wat een kleur ! Er omheen lopen kon ook, maar daarvoor ontbrak ons de tijd.

Dan ligt er tien kilometer ten oosten van Daimiel nog iets aparts: La Motilla de Azuer. Als vertaling van motilla kwam ik niet verder dan: motilla, de benaming voor dit soort bouwsels. Er zijn er meer van. Vanuit de verte niet bepaald imponerend zoals hij daar lag, wat verloren, in een eindeloos grote, platte vlakte. Toch van dichtbij verrassend. Hij was veel groter dan gedacht met zijn tien meter hoge toren in het midden. Klim naar binnen en dan zie je rond die toren drie concentrische muren, niet precies rond, want vlak bij de toren ligt een groot en diep waterreservoir, vanouds verbonden met de rivier de Azuer. Er loopt een trap langs de binnenrand helemaal naar beneden zodat je, ongeacht het peil, altijd bij het water kunt. De Motilla wordt geschat op ruim 4000 jaar oud, uit de Bronstijd dus. Tussen die muren zijn diverse ruimten voor opslag (graan en andere etenswaren) en ovens (etensbereiding en keramika). Deze ruimten werden incidenteel ook voor vee gebruikt. Dit gedeelte is prachtig gerestaureerd. Aan de buitenkant waren de contouren van woningen zichtbaar, een man, daar aan het werk, zwaaide vrolijk naar ons. Er was een bezoekerscentrum met meer uitleg. Grapje: achteraf bleek dat we zonder gids hier absoluut niet hadden mogen rondkijken…