We hebben kerst en oud en nieuw achter ons gelaten. Het was voor mij een heel drukke periode van plannen, inkopen, organiseren en koken. Vreselijk leuk om te doen maar ook best vermoeiend. Dat was het niet alleen voor mij maar ook voor het hele team. Een groep vrijwilligers, die ook keihard hebben meegewerkt en best wel eens in het zonnetje gezet mogen worden.
Ik begin met Anne-Lize, mijn kookmaatje die naast al haar andere klussen voor de club, ook hier weer voor honderd procent van de partij was. Ook haar man Huub deed mee. Bij de ‘try-out’ moest hij alles voorproeven, inclusief de risotto, terwijl hij een diep gewortelde afkeur heeft van rijst. Er waren er nog veel meer. Els en Ietje, die samen gezellig keuvelend 34 kwarteltjes hebben staan demonteren. Adinda die drie grote selderijknollen heeft gereduceerd tot blokjes van het formaat van ruitjespapier en ook nog de taak had van verkeersregelaar in de zaal. Erik, bracht zijn vrouw Ietje even op eerste kerstdag naar de club. Hij zag dat 14 oude stoelen die we vanuit de opslag moesten halen helemaal beschimmeld waren, spontaan ging hij met schoonmaakmiddelen aan de gang. Geholpen door de droogkwaliteiten van de Spaanse zon kreeg hij alles weer als nieuw. Ook mogen we Jacqueline niet vergeten, vlot in het snijden van groentes, het opmaken van bordjes en het tot balletjes omtoveren van een niet te snijden Spaanse blauwe kaas.
Mijn dochter Martine en schoonzoon Rick kwamen speciaal voor deze ‘happening’ over uit Nederland. Ook zij hebben een geweldige bijdrage geleverd. Het hier opgenomen recept voor de avocadosoep is van hun hand. José en Marcella mogen we ook niet vergeten. Wat kunnen die hard werken!
Een oplettende lezer zal denken: hij vergeet er één! Natuurlijk niet. Ik had het natuurlijk nooit kunnen doen zonder de geweldige steun van mijn Petra. Opmaken van de tafels, het organiseren van de aan- en afvoer, borden mooi opmaken, je kunt het zo gek niet bedenken of ze is er goed in.
Bij het maken van de erwtensoep en het klaar maken van de zaal voor Nieuwjaarsdag waren weer heel wat leden van ons team actief. Deze keer was Tedje er ook bij. Niet alleen een goede keukenprinses, maar zij bleek ook een heel goede verpleegkundige, toen ik met een zojuist aangezet mes een stuk van mijn vinger probeerde af te snijden. Dit team van vrijwilligers wil ik hier even in het (Spaanse) zonnetje zetten. Wat was het leuk om met ze te werken en wat was het allemaal goed gelukt. En wat hebben we een plezier gehad!
Na de erwtensoep op Nieuwjaarsmiddag was de keuken een puinhoop, meer dan honderd soepkoppen, pannen, schalen, bestek, noem het maar op. Ook de zaal zag er redelijk uitgeleefd uit. Zonder enig commentaar ging een hele groep helpers de keuken en de zaal te lijf. Iemand sprak me aan en zei: hoe kan dat nou, ik sta nog even te praten, draai me om en alles is opgeruimd! In de keuken en in de zaal werd keihard gewerkt en gelachen. Wat een ongelofelijk prettige sfeer. En toen kwam bij mij de volgende gedachte op.
De volgende keer dat er iemand met een bijna onmenselijke verbetenheid het verhaal komt doen dat, die of die vrijwilliger ‘de club volledig te gronde richt’ en dat ‘die of die groep er een levensbedreigende puinhoop van maakt’, dan zeg ik verontschuldigend: Sorry hoor, maar ik moet nog heel even naar de keuken. Dan loop ik weg en in de keuken roep ik in gedachten dat beeld weer op van Nieuwjaarsmiddag, met al die mensen die plezier hebben, die saamhorigheid, die eensgezindheid, kortom het keukengevoel. Dan ben ik dat polariserende gezeur, wat nergens toe leidt meteen weer vergeten.
