Op een mooie dag in oktober, vorig jaar, toen alles nog normaal was, besloot een groepje clubleden spontaan de Penon d’Ifach bij Calpe te beklimmen. Jan en ik waren blij ook van de partij te zijn. Het eerste deel van de beklimming ging gemakkelijk, tot we door een tunnel moesten. Daarna werd het pad smaller en rotsachtiger en moest je je soms aan kettingen vasthouden. Eerst gingen we naar het uitkijkpunt, Mirador de Carabiners, om te pauzeren. Daarna verder naar de top. Dat laatste stuk was echt klauteren, van kei op kei. Maar hoe geweldig mooi was het uitzicht hier, over de kustlijn, de zee en over Calpe! We bleven lang zitten om rond te kijken.

Als ik nu naar deze foto’s kijk zie ik een ander perspectief. In al die appartementen zitten mensen vast. Al die hotelkamers zijn leeg, want alle toeristen zijn naar huis. Hotelkamers worden volgens de ambassadeur gebruikt voor zorgpersoneel en seizoenwerkers. Ziekenhuizen zijn overvol aan het raken, in verzorgingshuizen mag geen bezoek meer komen, zorgpersoneel raakt oververmoeid of zelf besmet met het gevreesde coronavirus. Naar de supermarkt gaan is een serieuze zaak, men doet stil en snel de inkopen en gaat weer naar huis. De laatste weken is ook het weer hier nat en kil, hoe verdrietig toch allemaal. Verdriet om de mensen die heengegaan zijn, en om hen die ernstig ziek zijn.

Laten we hopen en bidden dat dit voorbij gaat. Dat met de komst van de lentezon de overwinning op dit virus ook nabij is. Laat de zon u allen verwarmen en troosten, op uw balkon of terras. En wij hopen dat we nog eens deze beklimming over kunnen doen, waarbij iedereen welkom is die deze uitdaging aan wil gaan.

Houd moed!

Cora en Jan