Leedvermaak is geen vermaak… Maar als je meedoet aan een spannende Bloesem-puzzelwedstrijd en je wilt per se winnen, dan ontkom je er bijna niet aan. Jacqueline van Tol en ik (‘team 4’) beleefden zowel leed als vermaak aan deze prachtige tocht.

Het is zaterdag 15 februari. Vol zelfvertrouwen gaan wij als duo van start. En ja hoor: Jacqueline heeft de eerste vraag nog niet gelezen (“op welk huisnummer lijkt het clubkoor te wonen?”), of ze ziet al een paar vrolijke muzieknoten op een gevel staan. Bingo! Dat punt is binnen: huisnummer zeven. Opgetogen haasten we ons verder, maar vrijwel direct belanden we in een file van traag voortkruipende auto’s, onmiskenbaar deelnemers aan onze puzzeltocht. Kennelijk hebben ze nummer zeven net gemist en zijn ze nog steeds vergeefs op zoek naar het verlossende antwoord. Hihihi, hahaha, wat een sufferds!

Ongeduldig claxonneer ik om het tempo wat op te krikken en dat helpt zowaar: de kudde komt weer op gang. Alleen -naar later blijkt- niet dankzij mijn getoeter, maar omdat de stoet precies op dat moment ‘Casa Alegría’ passeerde: het juiste adres (nr. 14) en ons eerste foutje…

Maar wat niet weet dat niet deert, dus koesteren wij de hele dag nog de illusie, dat we geweldig goed bezig zijn, inclusief de (ook fout genoteerde) vraagprijs van een te koop staande finca.

Twijfel

Er is maar één moment van twijfel. Weliswaar hebben Jacqueline en ik elkaar plechtig beloofd géén acht te slaan op onze concurrenten en vooral op eigen koers te varen, toch kijken we raar op als onze directe ‘voorganger’ ineens links afslaat. “Shit!” roep ik uit, “we hebben de T-splitsing gemist!” “Welnee”, zegt mijn vriendin gedecideerd, “de beschrijving van een T-splitsing gaat altijd uit van de positie van de bestuurder. Dit was dus een zijweg.”
Hoewel overtuigd van mijn eigen gelijk, zwijg ik voor de lieve vrede. En gelukkig maar, blijkt achteraf. Hoewel? Gierend van de lach vertellen de aanstichters van onze verwarring na afloop, dat ze zich bij het zien van onze verbijstering enorm hebben verkneukeld, omdat ze alleen maar waren afgeslagen voor een lekker kopje koffie… Punt voor Het Leedvermaak!

We parkeren bij een pittoresk dorpje. Na een sappig mandarijntje van Pieter & Evelyn en Paul & Jane , die ons allen opwachten op het dorpsplein, en een korte wandeling vol vragen over deuren, paarden en heiligen, volgt (althans volgens de leiding) nu het hoogtepunt van de puzzelrit. Bedoelden ze dat qua schoonheid of qua uitdaging? Met het zweet op de rug daal ik af over wat in mijn beleving een smal voetgangerspaadje is – inclusief tegenliggers! Weliswaar voert deze dodenrit langs een fenomenale vallei, uitbundige bloesempracht en indrukwekkende bergen, toch is de opluchting groot als ik in de verte weer een normale weg ontwaar. “We zijn er!” roep ik uit en in mijn enthousiasme trek ik iets te hard aan het stuur, zodat we linea recta de greppel in schieten. Van schrik geef ik vol gas, waarna we als door een wonder even zo hard de greppel weer uitvliegen, begeleid door kletterend grind.

Pas in het clubhuis beseffen wij, hoe erbarmelijk slecht we het eraf hebben gebracht. Een vernietigende uitslag. Uiteraard redden wij ons gezicht (en vermoedelijk niet alleen wij) door te beweren dat we de anderen doelbewust hebben laten winnen, aangezien zij -behalve met een grote beker- ook worden opgescheept met de organisatie van de tocht voor volgend jaar. Maar eerlijk is eerlijk: in dat opzicht hebben wij, als verliezers, de club vermoedelijk veel ellende bespaard.

Emma Veenstra